Πριν μερικές μέρες και συγκεκριμένα το διήμερο παραμονής και ανήμερα της εορτής του Αγίου Γεωργίου, είχα την τύχη να συνοδέψω την επίσκεψη του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη κ.κ. Ευσεβίου, αλλά και του Αντιπεριφερειάρχη Σάμου κ. Νίκου Κατρακάζου, στους Φούρνους, στη Θύμαινα, στη Χρυσομηλιά, αλλά και στο νησάκι Άγιος Μηνάς.
Ανήμερα του Αγίου Γεωργίου με το καραβάκι της γραμμής από τους Φούρνους μεταβήκαμε στη Θύμαινα για τη Θεία Λειτουργία στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου/Τιμίου Σταυρού (διπλή εκκλησία).
Φθάνοντας προς τη Θύμαινα τον επισκέπτη εντυπωσιάζει η ηρεμία του τοπίου, τα χτισμένα σπίτια από το λιμάνι προς το βουνό (αμφιθεατρικά), αλλά αυτό που εντυπωσιάζει περισσότερο είναι η εκκλησία του Αγίου Δημητρίου χτισμένη ανατολικά της Θύμαινας προς τη μεριά των βραχονησίδων (Μικρός και Μεγάλος Ανθρωποφάς) που τόσο μεγάλος θόρυβος και συζήτηση είχε γίνει τις προηγούμενες μέρες.
Επάνω στο καραβάκι της γραμμής άκουσα δύο ηλικιωμένους να συζητούν:
→ Από τις καλύτερες εκκλησίες ο Άγιος Δημήτριος.
→ Γιατί όμως χτίστηκε σ’ εκείνο το σημείο;
→ Γιατί έτσι θα ήθελε ο Άγιος.
Η όλη αυτή συζήτηση με άγγιξε και αποφάσισα να «κλέψω» ένα 45λεπτο από τη Θεία Λειτουργία και να μεταβώ εκεί. Στον Άγιο Δημήτριο.
Στα καλντερίμια της Θύμαινας, που άλλα οδηγούσαν σε αυλές σπιτιών και άλλα στον περιφερειακό δρόμο, συνάντησα έναν κάτοικο του νησιού και ζήτησα τη βοήθειά του. Του εξήγησα ότι θέλω να πάω στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου. Τον είδα να δακρύζει κάτω από τα γυαλιά του και μου ανέφερε ότι εκείνος την έχτισε. Έχοντας στο μυαλό μου τη συζήτηση που άκουσα στο καραβάκι της γραμμής τον ρώτησα για ποιο λόγο χτίστηκε η εκκλησία στο συγκεκριμένο σημείο. Η απάντησή του συγκλονιστική: «Ήταν το τελευταίο σημείο που βγήκα φωτογραφία με τον γιό μου».
Η απάντησή του με “πάγωσε”. Αφού τον ευχαρίστησα για τη βοήθειά του, πήρα το δρόμο για την εκκλησία. Θα τον συναντούσα αργότερα.
Μετά από ένα 25λεπτο περίπου πεζοπορίας έφθασα στην εκκλησία. Δεν μπορώ ν’ αποδώσω με λόγια την περιγραφή της εκκλησίας, εφόσον οι φωτογραφίες μιλούν από μόνες τους. Αυτό που σ’ εντυπωσιάζει όμως είναι το άπλετο φυσικό φώς που διαχέεται εντός της εκκλησίας, οι τοιχογραφίες της.
Αυτό όμως που συγκλονίζει περισσότερο είναι το μνήμα του Δημήτρη Μελιγκάρη στον αύλειο χώρο της εκκλησίας, ο οποίος σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα στις 5 Αυγούστου 1998 σε ηλικία 20 ετών, ενώ ήταν μόνιμο στέλεχος των Ενόπλων Δυνάμεων στις Καταδρομές.
Οι εργασίες για την κατασκευή της εκκλησίας ολοκληρώθηκαν το 2006 από την οικογένεια του εκλιπόντος και όλοι καταλαβαίνουμε τις δυσκολίες που απαιτεί ένα τέτοιο εγχείρημα, εφόσον μιλάμε για μικρονήσι. Τη Θύμαινα.
Παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής, στη Θύμαινα ξανασυναντώ τον πατέρα του Δημήτρη, τον κ. Μανώλη. Με ρώτησε αν πήγα επάνω. Του έγνεψα καταφατικά λέγοντάς του ότι όποιος και να πάει στην εκκλησία σίγουρα θα αισθανθεί υπέροχα. Το παράπονό του ότι ακόμα δεν έχουν γίνει θυρανοίξια. Ρώτησα κι έμαθα το ιστορικό. Ο κ. Μανώλης μιλώντας για την εκκλησία και τον γιό του δακρύζει. Κατάλαβα ότι είναι άνθρωπος χαμηλών τόνων και δέκτης ψευδών πληροφοριών.
Μιλώντας με τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Σάμου κ.κ. Ευσέβιο, που είναι γνώστης του θέματος, μου είπε ότι το περασμένο καλοκαίρι είχαν προγραμματισθεί τα θυρανοίξια, αλλά όλη η οικογένεια δεν μπορούσε να παρευρεθεί. Κάτι όμως που έχει προγραμματισθεί γι’ αυτό το καλοκαίρι κατά το μήνα Αύγουστο.
Νομίζω ότι θα είναι μια καλή ευκαιρία, όταν γίνουν τα θυρανοίξια αυτής της εκκλησίας, του Αγίου Δημητρίου στη Θύμαινα, να την επισκεφτείτε και να θαυμάσετε την μοναδικότητά της. Εκεί όπου ηρεμεί η ψυχή και το βλέμμα θωρεί το απέραντο γαλάζιο. Εκεί που νομίζεις ότι είσαι κοντά στον ουρανό.
Στη μνήμη του Δημήτρη…
Αλέξης Κομνηνός
