«Κι ως την άλλη μου ζωή θα σε λατρεύω», ο τίτλος του νέου βιβλίου του συγγραφέα-ηθοποιού Κώστα Κρομμύδα, του οποίου η παρουσίαση πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Τρίτης 27 Ιουνίου στον αύλειο χώρο της Δημόσιας Κεντρικής και Ιστορικής Βιβλιοθήκης Σάμου. Την επιμέλεια-παρουσίαση της εκδήλωσης, την είχε η εκπαιδευτικός-συγγραφέας Έλενα Χουσνή και το Βιβλιοπωλείο ΚΟΣΜΟΣ-Μαίρη Καλατζή.
Ο συγγραφέας με απλό αλλά ιδιαίτερα γλαφυρό τρόπο, μετέφερε το κοινό στην εποχή που διαδραματίζεται η πλοκή του βιβλίου, την εποχή της ανάπτυξης του ρεμπέτικου και τις δύσκολες συνθήκες που βίωναν οι γυναίκες της εποχής. Μέσα από ιστορίες, που κατάφερε να συλλέξει από γυναίκες, ξεδίπλωσε την ιστορία της Μενεξιάς, της ηρωίδας του βιβλίου του.
Για το πως επέλεξε τη συγκεκριμένη εποχή, ο συγγραφέας ανάφερε ότι μπαίνουν στη διάρκεια της ζωής του μικρά «σποράκια», τα οποία εξελίσσονται σε ιδέες για τη συγγραφή ενός βιβλίου.
Στο βιβλίο, σημαντικό σημείο αποτελούν οι τελευταίες σελίδες του, στις οποίες αναφέρονται τα ονόματα ανθρώπων που πρότειναν αναγνώστες, με σκοπό να χρησιμοποιηθούν κάποια ως χαρακτήρες. Η ανταπόκριση όμως ήταν τεράστια, περίπου 650, οπότε αποφασίστηκε να μπουν στο τέλος του βιβλίου όλα.
Ανάμεσα στις περιγραφές του κ.Κρομμύδα, υπήρξαν μουσικές στιγμές, μοναδικά δοσμένες από την φωνή της Χριστίνας Χρατζανιώτη και την συνοδεία πιάνου-φωνή του Μανώλη Ετοίμου.
Ελένη Χατζηγεωργίου
Λίγα λόγια για το βιβλίο:
Ποτέ δεν έμαθα την ακριβή ημερομηνία που γεννήθηκα. Ήμουν απλώς ένα μωρό που κάποιος εγκατέλειψε στα σκαλιά ενός ιδρύματος, όπως και τόσα άλλα.
Οι γυναίκες που με ανέθρεψαν έλεγαν πάντα ότι πρώτα τραγούδησα και μετά μίλησα. Ίσως γιατί μέσα από τις νότες μαλάκωνε κάπως η σκληρότητα του κόσμου, την οποία δυστυχώς γνώρισα από νωρίς.
Κόντρα όμως σε κανόνες και εμπόδια, εγώ συνέχισα να τραγουδώ, να ονειρεύομαι και να γελάω… Mέχρι τη στιγμή που μου τα πήραν όλα καταδικάζοντάς με σε θανατερή σιωπή.
Ίσως επειδή ήμουν γυναίκα…
Ίσως επειδή δεν θέλησα να υποτάξω την ψυχή μου σε άγραφους νόμους.
Μεγαλώνοντας, ερωτεύτηκα, πόνεσα, έκλαψα, γονάτισα, αλλά στο τέλος κατάφερα να κοιτάξω τη ζωή από τη μεριά που επέλεξα εγώ και όχι οι άλλοι.
Στάθηκα όρθια και πάλεψα για όσα με έκαναν να χαμογελώ. Έδωσα μάχη για να μην επιτρέψω σε κανέναν να μου στερήσει το δικαίωμα στο όνειρο.
Και τελικά κατάλαβα πως η πραγματική αγάπη δεν σε φυλακίζει, αλλά σε κρατά ελεύθερη μέσα στην αγκαλιά της.
Με λένε Μενεξιά και το όνομά μου το πήρα από το χρώμα των ματιών μου…
Εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ
