45 χρόνια μετά, συγκλονίζει ακόμα το τραγικό δυστύχημα στους Βουρλιώτες με τους 15 νεκρούς. Ένα μνημείο «παρατημένο» στέκει βουβό στο διάβα του χρόνου.
45 χρόνια έχουν περάσει από την ημέρα που συνέβη το μοιραίο δυστύχημα στους Βουρλιώτες το 1979, όταν τις πρωϊνές ώρες της 29ης Ιανουαρίου λεωφορείο του ΚΤΕΛ Σάμου, «έπεσε» σ’ επικλινές έδαφος με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 15 άτομα, ενώ υπήρξαν πολλοί τραυματίες. Πριν μερικά χρόνια είχα κάνει το ρεπορτάζ για να θυμηθούμε μαρτυρίες ανθρώπων και να διαβάσουμε γραπτά ντοκουμέντα για το τι έγινε εκείνη την ημέρα. Μια μέρα που βύθισε στο πένθος ένα ολόκληρο «κεφαλοχώρι», τους Βουρλιώτες, αλλά και ολόκληρο το νησί. Και μετά από τόσα χρόνια μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι αυτό το δυστύχημα «στοιχειώνει» ακόμα τους κατοίκους των Βουρλιωτών, αλλά και πολλών άλλων περιοχών.
Και όσο αφορά εμένα, που με το συγκεκριμένο δυστύχημα είχα ασχοληθεί περίπου ένα μήνα για να γράψω το παρακάτω άρθρο πριν μερικά χρόνια, πάντα νιώθω ένα βάρος όταν το σκέφτομαι και ακόμα πιο έντονη συγκίνηση όταν περνώ από το συγκεκριμένο μνημείο που έχει στηθεί για τη μνήμη αυτών των ανθρώπων.
29 Ιανουαρίου 1979. Σημειώνεται το πολύνεκρο δυστύχημα στους Βουρλιώτες με την πτώση του λεωφορείου σε πρανές, που βύθισε στο πένθος ένα ολόκληρο «κεφαλοχώρι» κι ένα ολόκληρο νησί. 15 άτομα σκοτώθηκαν εκείνη την ημέρα.
Ένα μνημείο ήταν εκεί παρατημένο στην τύχη του και στην εγκατάλειψη να μας θυμίζει το τραγικό γεγονός. Για το συγκεκριμένο μνημείο έγινε ειδική αναφορά σε ρεπορτάζ του samostoday.gr, ώστε κάποια στιγμή ν’ αποκατασταθεί.
Ο Δήμος Ανατολικής Σάμου έδρασε άμεσα, έχοντας «ανοικτά αυτιά». Από τον Φεβρουάριο 2022 τα πράγματα είναι διαφορετικά εκεί.
Καινούργια και συντηρημένα μάρμαρα, γράμματα, αλυσίδες και Σταυρός. Νιώθω ιδιαίτερα συγκινημένος.
«Οι νεκροί πεθαίνουν μόνον όταν τους ξεχάσεις. Μόνο όταν δεν τους νοσταλγείς πεθαίνουν μέσα στη λήθη τους».
Συνεχίζουμε να τους τιμούμε…
Αλέξης Κομνηνός
Το παρακάτω άρθρο είχε δημοσιευθεί στην ιστοσελίδα www.radiocafe.gr (τωρινή www.samostoday.gr)
«Ήταν Δευτέρα 29 Ιανουαρίου 1979. Λίγα λεπτά μετά τις 7 το πρωί εκείνης της ημέρας, το υπ’ αριθμ. ΙΖ 2202 υπεραστικό λεωφορείο με οδηγό τον Θεόδωρο Γεωργίου Χατζηαναγνώστου (28 ετών), εισπράκτορα τον Φώτη Αργυρού (35 ετών) και με 51 επιβάτες, ξεκίνησε από το χωριό Βουρλιώτες για το συνηθισμένο του δρομολόγιο προς την πόλη της Σάμου. Μεταξύ των 51 επιβατών ήταν και 17 μαθητές που πήγαιναν στο Γυμνάσιο – Λύκειο και ένας που πήγαινε στο Δημοτικό σχολείο.
Το συγκεκριμένο λεωφορείο που είχε άδεια για 32 θέσεις (+ 2 (οδηγός και εισπράκτορας) + οκτώ (8) όρθιοι), μόλις πραγματοποίησε δύο (2) χιλιόμετρα δρόμου από τους Βουρλιώτες, έφτασε σε μια από απότομη στροφή. Εκεί ο οδηγός, την πήρε «ανοικτά», το λεωφορείο βγήκε από το κράσπεδο της ασφάλτου και «πάτησε» στο χώμα το οποίο υποχώρησε. Έτσι το λεωφορείο που είχε υπεράριθμους επιβάτες, «έγειρε» προς τα έξω και ανετράπη. Στη συνέχεια άρχισε το κατρακύλισμα σε μια απόσταση 150 μέτρων σε επικλινές έδαφος. Έτσι έγραψαν οι εφημερίδες της εποχής. Μόλις έγινε γνωστό το δυστύχημα, οι κάτοικοι των Βουρλιωτών, αλλά και των γύρω χωριών αναστατώθηκαν. Μας λέει ο N.I.:
«Θυμάμαι εκείνο το πρωϊνό, ήμουν στην αυλή του σπιτιού μου, όπου με πέντε εργάτες, θα πηγαίναμε στα αμπέλια, για να τα καθαρίσουμε. Με ειδοποίησε ένας γείτονας ότι κάτι άσχημο συνέβη στο λεωφορείο. Πήγαμε επί τόπου. Αυτό που αντίκρισα, μέχρι σήμερα δεν μπορώ να το ξεχάσω, αν και έχουν περάσει πολλά χρόνια. Οι σκηνές αυτές έρχονται πάντα στα όνειρά μου. Πτώματα παντού, τραυματίες που βογκούσαν, οι φαντάροι να κάνουν ότι ήταν δυνατό για να μαζέψουν τα πτώματα και τους τραυματίες. Θυμάμαι ότι μόλις έφτασα στο λεωφορείο, εκεί είδα την Μαρία Μαστρογιάννη να κάθεται στο κάθισμά της και να μου χαμογελά. Κοντά μου ήταν και δύο αεροπόροι. Μόλις πήγαν να τη σηκώσουν από το κάθισμα και να την μεταφέρουν, πέθανε επί τόπου, μάλλον λόγω εσωτερικής αιμορραγίας».
Στον τόπο του δυστυχήματος έφτασαν ο Διοικητής της Διοίκησης Χωροφυλακής Σάμου, Αντισυνταγματάρχης κ. Αντωνόπουλος και πολλοί άλλοι αστυνομικοί με περιπολικά οι οποίοι μετέφεραν τους σοβαρά τραυματισμένους στο νοσοκομείο της Σάμου. Το λεωφορείο είχε παραμορφωθεί και με δυσκολία οι αστυνομικοί, οι αεροπόροι από τη γειτονική μονάδα και οι κάτοικοι έβγαζαν τα πτώματα και τους τραυματίες από το λεωφορείο.
Ένα αεροπλάνο της Πολεμικής Αεροπορίας επιστρατεύθηκε για τη μεταφορά των σοβαρά τραυματιών στην Αθήνα. Στις 13:30 περίπου το αεροπλάνο προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο του Ελληνικού και οι οκτώ (8) βαριά τραυματίες του δυστυχήματος, μεταφέρθηκαν στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Πειραιά, στο Ασκληπιείο Βούλας και στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Αθηνών.
Τους τραυματίες συνόδευσε ο γιατρός κ. Εμμανουήλ Κάρλας, ο οποίος είχε δηλώσει ότι «οι τραυματίες βρίσκονται εκτός κινδύνου, εκτός από έναν 14χρονο μαθητή, τον Ανδρέα Φλεβάρη, ο οποίος φέρει σοβαρά τραύματα στο κεφάλι».
Πολλοί από τους συγγενείς των θυμάτων και τραυματιών διαμαρτύρονταν, γιατί το οδικό δίκτυο της Σάμου είναι σε άθλια κατάσταση και απηύθυναν έκκληση μέσω του τύπου, σε κάθε αρμόδιο να καταβληθούν προσπάθειες για τη διαμόρφωσή του.
Όσο αφορά τον οδηγό του λεωφορείου (Θεόδωρος Χατζηαναγνώστου), ο οποίος νοσηλεύονταν στο Ασκληπιείο Βούλας με κάταγμα στο αριστερό χέρι και μώλωπες) στις δηλώσεις του, είχε πει: «Δεν έτρεχα. Στη στροφή, που είναι κατηφορική, δεν έπιασαν τα φρένα μου και το αυτοκίνητο άρχισε να φεύγει προς τα δεξιά. Έκανα αμέσως το τιμόνι αριστερά. Τότε υποχώρησε το χώμα και το αυτοκίνητο «έφυγε» στη χαράδρα. Από κει και πέρα δε θυμάμαι τίποτα». (Έτσι είχαν αποτυπωθεί οι δηλώσεις του, στις τότε εφημερίδες).
Ο Δ.Κ. επιβάτης και διασωθείς θυμάται: «Ήταν μια συνηθισμένη μέρα του χειμώνα. Χωρίς κακό καιρό, επιβιβασθήκαμε στο λεωφορείο, που είχε μάλιστα και όνομα. Το έλεγαν «Πρεβεζάνα». Κάθε Δευτέρα το λεωφορείο, είχε υπεράριθμους επιβάτες, επειδή πολλοί μαθητές, αλλά και άλλοι περνούσαν το Σαββατοκύριακο στο χωριό. Καθόμουνα επάνω στη μηχανή του αυτοκινήτου, ανάμεσα σε οδηγό και εισπράκτορα. Θυμάμαι ότι και πριν 3 στροφές από την «τραγική στροφή», το λεωφορείο και πάλι είχε πρόβλημα στο να φρενάρει. Αν γινόταν εκεί το κακό, τότε θα μιλάγαμε για απόλυτη τραγωδία. Στη συγκεκριμένη στροφή, θα πρέπει να πω ότι ο δρόμος ήταν μικρότερος (κατά 25%) απ’ ότι είναι σήμερα, το λεωφορείο, δεν έκοψε καθόλου ταχύτητα. Πήρε τη στροφή ανοικτά, η μπροστινή αριστερή ρόδα βρήκε το κενό, ο οδηγός δεν μπόρεσε να το επαναφέρει στο δρόμο στρίβοντας προς τα δεξιά το τιμόνι και μισό λεωφορείο βρισκόταν στο δρόμο και μισό στο κενό. Οι επιβάτες που ήταν όρθιοι έδωσαν κλίση στο λεωφορείο προς τα αριστερά και όλα πλέον από κει μετά είναι γνωστά. Το μεγάλο κακό όμως έγινε, όταν το λεωφορείο χτύπησε επάνω σ’ ένα βράχο. Η σύγκρουση ήταν ισχυρή με αποτέλεσμα στο συγκεκριμένο σημείο, πολλοί να χάσουν τη ζωή τους. Εγώ σε όλες αυτές τις «τούμπες», λόγω ότι ήμουνα μικρός και λεπτοκαμωμένος, σφήνωσα ανάμεσα στο κάθισμα του οδηγού και στο κουβούκλιο της μηχανής που λειτούργησε προστατευτικά για μένα και δεν έπαθα απολύτως τίποτα».
Οι εφημερίδες της τότε εποχής έγραφαν, ότι η πιο μεγάλη ευθύνη για την τραγωδία, βαρύνει τις αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες και πιο μικρή τον οδηγό του λεωφορείου που ανέχθηκε υπερφόρτωσή του, με σχεδόν διπλάσιο αριθμό επιβατών από τον επιτρεπόμενο.
Δεν είχε εκτιμηθεί επίσης από τις αρμόδιες υπηρεσίες της Νομαρχίας αν η βατότητα του δρόμου από το χωριό (Βουρλιώτες) προς τη Σάμο ήταν κατάλληλη για να μπορούσε να κυκλοφορήσει το συγκεκριμένο λεωφορείο. Το δε λεωφορείο που είχε αγορασθεί από την Ήπειρο, ήταν μακρύτερο κατά 4 μέτρα (10,50μ.) από το λεωφορείο που είχε αγορασθεί προ καιρού (6,50μ.), πράγμα που σημαίνει ότι συναντούσε δυσκολία να πάρει τις στροφές του στενού δρόμου από το χωριό Βουρλιώτες προς τη Σάμο.
Έτσι τουλάχιστον έγραφαν οι εφημερίδες της τότε εποχής και ειδικά από την Αθήνα, όπου είχαν στείλει δημοσιογράφους και φωτορεπόρτερ για να καλύψουν το συγκεκριμένο γεγονός. Από έρευνα όμως που κάναμε και θέσαμε συγκεκριμένα ερωτήματα σε ανθρώπους των ΚΤΕΛ, μας είπαν ότι το λεωφορείο που εκτελούσε το συγκεκριμένο δρομολόγιο (Βουρλιώτες – Σάμος), είχε συγκεκριμένο μήκος και ποτέ δεν υπήρξε, αυτή η μεγάλη αύξηση στο μήκος του. Δηλαδή από τα 6.50μ. στα 10,50μ. Τα λεωφορεία που εκτελούσαν το συγκεκριμένο δρομολόγιο ήταν μήκους 10 μέτρων και είκοσι εκατοστών περίπου, εκτελούσαν το δρομολόγιο εναλλάξ και συνολικά το ΚΤΕΛ Σάμου είχε στη δύναμή του τότε 17 λεωφορεία ίδια.
Ο Κ.Μ. θυμάται: «Στο χωριό από τη μια στιγμή στην άλλη, άλλαξαν τα συναισθήματα. Από κει που ήταν ένα χωριό με τα πανηγύρια του, με τις χαρές τους, ξαφνικά ένα μαύρο πέπλο ήταν σα να το τύλιξε. Πόνος, θλίψη, αναπάντητα ερωτήματα, στιγμές που δεν μπορείς να ξεχάσεις εύκολα. Άνθρωποι που κατά τύχη βρέθηκαν στο συγκεκριμένο δρομολόγιο, λες και η μοίρα τους είχε στήσει καρτέρι. Όπως τον ανθυποπλοίαρχο Γεώργιο Φιλιππή που στην ουσία ήρθε για ένα βράδυ στους Βουρλιώτες να δει τη μητέρα του, επειδή την επόμενη μέρα, θα έφευγε ταξίδι με το πλοίο στο οποίο δούλευε. Οι κηδείες έγιναν την επόμενη ημέρα και θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι οι δύο παπάδες, για δύο ή και περισσότερες μέρες ήταν με ένα θυμιατό στο χέρι και γύριζαν από σπίτι σε σπίτι, θυμιάτιζαν και διάβαζαν ευχές, ενώ και γιατροί πρόσφεραν βοήθεια σ’ αυτούς που είχαν ανάγκη».
Ο Κ.Ν. θυμάται: «Από τότε που έγινε το ατύχημα με το λεωφορείο, ήταν τέτοιος ο τρόμος ο δικός μας που ήμασταν μαθητές, όπως και των γονιών μας, που δεν μας άφηναν να ανεβοκατεβαίνουμε τα Σαββατοκύριακα με λεωφορεία από το χωριό στο Βαθύ. Πηγαίναμε σχολείο στο Βαθύ και μέναμε σε σπίτια με ηλικιωμένους, όπου μας πρόσεχαν, οι γονείς έστελναν τα τρόφιμά μας για να μας μαγειρεύουν και πλήρωναν κι ένα μικρό ενοίκιο. Να φανταστείς ότι από το Σεπτέμβριο που αρχίζαμε τα μαθήματα, ανεβαίναμε στο χωριό τα Χριστούγεννα, το Πάσχα και το καλοκαίρι».
Ο τότε Νομάρχης κ. Κλεμανσώ Φιλιππάκης είχε δηλώσει στην εφημερίδα «Σαμιακόν Βήμα» τα εξής (όπως ακριβώς τα είχε ερμηνεύσει στην καθαρεύουσα):
«Είμαι λίαν συντετριμμένος για την απώλεια λατρευτών παιδιών μου και λατρευτών φίλων μου. Από τη πρώτη στιγμή, βρέθηκα στο τόπο του δυστυχήματος, αλλά δεν έχει σημασία η προσωπική μου γνώμη, εφ’ όσον διετάχθη και ενεργείται σχετική έρευνα και ανάκριση προς διαπίστωση των αιτίων του δυστυχήματος. Από τη πρώτη στιγμή που ανέφερα το γεγονός στη Κυβέρνηση, εκτός του ότι εξέφρασε τη βαθυτάτη της λύπη για το τραγικό ατύχημα, έθεσεν αμέσως εις τη διάθεσίν μας τα απαραίτητα μέσα ώστε η μεταφορά των βαρέως τραυματιών να γίνει άνευ ουδεμίας καθυστερήσεως. Όλες οι υπηρεσίες οι εδρεύουσες στη Σάμο, ετέθηκαν εις την διάθεσίν μου και εκφράζω τις ευχαριστίες μας εις τον κ. Διοικητή της 79 ΑΔΤΕ η οποία από τη πρώτη στιγμή μας εβοήθησε με όλα τα μέσα της. Ευχαριστώ και τις τηλεφωνήτριες του ΟΤΕ οι οποίες κατέβαλαν κάθε προσπάθεια για την άμεσο επικοινωνίαν με το κέντρον, το Γενικό Νοσοκομείο και το επιστημονικό προσωπικό που όπως πάντα έπραξαν το καθήκον τους. Εκφράζω τα συλλυπητήριά μου στις οικογένειες εκείνων που χάθηκαν. Εύχομαι ταχείαν αποκατάστασιν της υγείας των τραυματισθέντων».
Υπάρχουν όμως και οι άλλες φωνές που στο πέρασμα του χρόνου είπαν, ότι ναι μεν, μπορεί το οδόστρωμα να ήταν κατά 25% μικρότερο τότε, μπορεί να λεωφορείο να ήταν γεμάτο με υπεράριθμους επιβάτες, αλλά την ευθύνη φέρει και η διοίκηση των ΚΤΕΛ, αλλά και ο οδηγός. Δυστυχώς δεν εκτιμήθηκε όσο θα έπρεπε, ένα προσωπικό πρόβλημα που απασχολούσε τον οδηγό και θα ήταν προτιμότερο να τον είχε αντικαταστήσει για ένα χρονικό διάστημα. Έγιναν δικαστήρια, δόθηκαν αποζημιώσεις από ασφαλιστικές εταιρείες, αλλά μέχρι και σήμερα ένα «γιατί» πλανάται στα χείλη, όσων έζησαν την τραγωδία.
Αν επισκεφθείς το συγκεκριμένο σημείο, ένα μνημείο στέκει εκεί «αγέρωχο» να θυμίζει σε ντόπιους κατοίκους, αλλά και επισκέπτες, την τραγωδία. Ένα μνημείο που έγινε από την κοινότητα Βουρλιωτών το 1989. Λίγο πιο πέρα αριστερά του, το παλιό μνημείο, σκουριασμένο. Στάθηκα εκεί, κοίταξα το δρόμο που κατεβαίνει από το χωριό, έκατσα στην άκρη του δρόμου που από κάτω υπάρχει το πρανές της πλαγιάς και σκέφθηκα πόσο κρίμα είναι να χάνονται ανθρώπινες ζωές στην άσφαλτο. Άλλοι λένε ότι ήταν «γραφτό», άλλοι λένε ότι δεν τηρήθηκαν οι κανόνες ασφαλείας. Συμφωνώ και με τα δύο. Συγκλίνω όμως περισσότερο στη δεύτερη εκδοχή. Δεν τηρήθηκαν οι κανόνες ασφαλείας.
Αρκετά χρόνια μετά δεν ήταν και το πιο ευχάριστο να κάνεις αυτό το ρεπορτάζ και να θυμίζεις σε ανθρώπους, καταστάσεις και γεγονότα που θέλουν να ξεχάσουν. Ειλικρινά όταν αφηγούνταν όλα αυτά (αρκετές φορές και με δάκρυα στα μάτια), ήταν σα να τα ζούσα κι εγώ μαζί τους. Με πείραξε πάρα πολύ όμως το γεγονός, ότι αρκετά χρόνια μετά, το μνημείο που θυμίζει το ατύχημα, είναι παρατημένο (λείπουν γράμματα, σταυρός) και ίσως οι αρμόδιοι θα πρέπει να το συντηρήσουν.
Το δυστύχημα των Βουρλιωτών θα πρέπει να μας κάνει περισσότερο προσεκτικούς, ειδικά όλους εμάς που κινούμαστε σε δρόμους που έχουν να συντηρηθούν αρκετά χρόνια και εγκυμονούν κινδύνους ανά πάσα στιγμή. Ποτέ μα ποτέ ξανά να μη γίνει κάτι παρόμοιο.
Μας είπε ο Χ.Ι.: «Ακόμα και σήμερα, αν και δε μένω στο χωριό, πηγαίνοντας προς τα εκεί, πολλές φορές θα σταματήσω και θ’ ανάψω ένα κεράκι στη μνήμη τους, στο σιδερένιο εικονοστάσι. «Αιωνία τους η μνήμη».
Στον αδικοχαμένο μικρό μαθητή Χρήστο Πολυχρόνη
Κοιμάται ήσυχο Σαν αγγελούδι
Στου Παραδείσου τη σιγαλιά
Σήμερα φύτρωσε μικρό λουλούδι,
Και με της νιότης του τη δροσεράδα,
Γλυκειά σκορπάει μοσχοβολιά
Κοιμήσου αγόρι μου Κι εκεί στα ουράνια
στων Χερουβίμ τη συντροφιά,
ψάλλε γλυκά τ’ αγγελικά τραγούδια
του πλάστη βλέποντας τη θωριά.
Κοιμήσου αγόρι μου τον ύπνο το γλυκό σου
Κοιμήσου και πορεύσου στ’ ανέσπερο το φώς
Και σαν παρηγοριά για τον πικρό χαμό σου
άσε μας να ειπούμε:
«Όν αποθνήσκει νέος, τούτον φιλεί ο Θεός»
Ε.Σ
Οι 15 νεκροί
- ΑγγελικήΨυρράκη, 80 ετών, οικιακά
- Μαρία Παναγιωτάκη, 70 ετών, οικιακά
- Ευάγγελος Τροβάς, 65 ετών, αρτοποιός
- Βασιλεία Γερογλή, 65 ετών, οικιακά
- Κική Λαγουδάκη, 65 ετών, οικιακά
- Δήμητρα Φλεβάρη, 55 ετών, οικιακά
- Σταματία Λαγού, 38 ετών, οικιακά
- Φώτιος Αργυρού, 35 ετών, εισπράκτορας του λεωφορείου
- Μιλτιάδης Σαββίδης, 32 ετών, δάσκαλος
- Μιχαήλ Βογιατζής, 30 ετών, ταμιακός υπάλληλος
- Γεώργιος Φιλιππής, 21 ετών, ναυτικός
- Μαρία Μαστρογιάννη, 16 ετών, μαθήτρια
- Φώτιος Βουρνόβας, 14 ετών, μαθητής
- Χρήστος Πολυχρόνης, 14 ετών, μαθητής
- Αγγελική Σβερκίδη, 28 ετών, καθηγήτρια. Η συγκεκριμένη είχε μεταφερθεί με το C-130 της Πολεμικής Αεροπορίας σε νοσοκομείο της Αθήνας, αλλά απεβίωσε 4 ημέρες αργότερα (02/02/1979).
Οι βαριά τραυματισμένοι
- Καλλιόπη Κρητικού, 55 ετών, οικιακά
- Θεόδωρος Χατζηαναγνώστου, 28 ετών, οδηγός του λεωφορείου
- Τριανταφυλλιά Θεσσαλονικιού, 24 ετών, υπάλληλος δημοτικής εκπαίδευσης
- Διαμαντής Θεοδώρου, 16 ετών, μαθητής
- Δέσποινα Μόρτζου, 15 ετών, μαθητής
- Ανδρέας Φλεβάρης, 14 ετών, μαθητής
- Καλλιόπη Τζαφέρη, 44 ετών, οικιακά
Οι ελαφρά τραυματισμένοι
- Σταματία Κονδύλη, 73 ετών, οικιακά
- Παναγιώτης Μαστροκωνσταντής, 52 ετών, γεωργός
- Μαρία Καλατζή, 43 ετών, οικιακά
- Ανδρέας Αρναουτόπουλος, 44 ετών, περιπτερούχος
- Βασιλεία Παπαγεωργίου, 36 ετών, οικιακά
- Γεώργιος Κονδύλης, 39 ετών, αγροφύλακας
- Δήμητρα Παπαγγελή, 26 ετών, οικιακά
- Απόστολος Παπαγγελής, 6 ετών, μαθητής
- Ευγενία Διακογιάννη, 64 ετών, οικιακά
- Κων/νος Λαγός, 46 ετών, γεωργός
- Δέσποινα Βαχαρίκου, 48 ετών, οικιακά
- Αγγελική Κομμάτη, 28 ετών οικιακά
- Σταμάτιος Σωτηρίου, 79 ετών, γεωργός
- Ανδρέας Δεμερτζής, 71 ετών, γεωργός
- Καλλιόπη Βούλη, 50 ετών, οικιακά
- Γραμματική Καπενέκα, 19 ετών, οικιακά
- Φωτεινή Ζαφειρίου, 19 ετών, οικιακά
- Αικατερίνη Διακογιάννη, 15 ετών, μαθήτρια
- Ευάγγελος Φίρμπας, 25 ετών, μαθητής
- Γεώργιος Παπαγεωργίου, 16 ετών, μαθητής
- Ξενοφών Λαγός, 13 ετών, μαθητής
- Ιωάννης Χατζηανδρέου, 15 ετών, μαθητής
- Μαρία Καραϊσκου, 16 ετών μαθήτρια
- Μαρία Αρναουτοπούλου, 15 ετών, μαθήτρια
- Δημήτρης Νιτσόλας, 13 ετών, μαθητής
- Θεοδώρα Αλαφατζάνη, 17 ετών, μαθήτρια
- Θεοδώρα Καμνιώτου, 14 ετών, μαθήτρια
- Μαρία Κονδύλη, 13 ετών, μαθήτρια
- Δημήτρης Καλατζής, 12 ετών, μαθητής
- Βασίλειος Τροβάς, 15 ετών, μαθητής
- Σταμάτιος Κιουλάφας, 79 ετών, κτηνοτρόφος
Για τη συγγραφή του άρθρου χρησιμοποιήθηκαν πληροφορίες από τις εφημερίδες «Σαμιακόν Βήμα», «Σαμιακή» και εφημερίδες των Αθηνών.
