Την 8η Μάρτη του 1857, οι υφάντρες και οι ράφτρες της Νέας Υόρκης στάθηκαν ηρωικά απέναντι στους εκμεταλλευτές εργοδότες τους και το κράτος, διεκδικώντας 10ωρο εργασίας (από 16 ώρες που δούλευαν τότε), ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και ίση αμοιβή με τους άντρες συναδέλφους τους. Η απάντηση της κυβέρνησης και των εργοδοτών, ήταν βίαιη, με την αστυνομία να χτυπάει με μανία τις εργάτριες στις διαδηλώσεις τους και να προκαλεί αιματοκύλισμα.
Σήμερα, 162 χρόνια μετά, υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για να μπορέσει να ζήσει ο άνθρωπος, ο εργαζόμενος, τη ζωή που του αξίζει, τη ζωή κατά την οποία θα καλύπτονται όλες οι σύγχρονες ανάγκες του. Υπάρχουν χωρίς καμία αμφιβολία οι δυνατότητες να μπορούν να δουλεύουν όλες και όλοι με σταθερές σχέσεις εργασίας, με αξιοπρεπείς μισθούς, να παρέχεται πλήρης ασφάλιση, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, εκπαίδευση, προστασία της μητρότητας κλπ.. Δυνατότητες που μπορούν να καλύψουν κάθε ένα απ’ αυτά τα δικαιώματα, κάθε μία απ’ αυτές τις ανάγκες.
Οι ανάγκες, όμως, όλων μας βρίσκουν εμπόδιο στο καπιταλιστικό σύστημα και στην εφαρμοζόμενη πολιτική. Σύστημα και πολιτική υπέρ των δυνατών, των μεγαλοεπιχειρηματιών, του κεφαλαίου, την οποία εφαρμόζουν πιστά οι κυβερνήσεις με τις κατευθύνσεις που δίνει η Ευρωπαϊκή Ένωση και κάθε ιμπεριαλιστικός οργανισμός. Δε θέλουν να καλύψουν τις ανάγκες μας, αλλά θέλουν να μεγαλώσουν τα κέρδη των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων και είναι χρέος κάθε εργαζόμενου, κάθε νέας και νέου, κάθε γυναίκας, να σταθεί απέναντί τους και να αγωνιστεί στην κατεύθυνση της ανατροπής όλων αυτών που καταδυναστεύουν τις ζωές μας.
Το Ν.Τ. της ΑΔΕΔΥ στηρίζει τον αγώνα των γυναικών και καλεί κάθε εργαζόμενη, κάθε γυναίκα να οργανωθεί στο σωματείο της αλλά και στους Συλλόγους γυναικών της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας (ΟΓΕ) που υπάρχουν και στο νησί μας στο Βαθύ, στους Μυτιληνιούς, στο Καρλόβασι και στο Μαραθόκαμπο.
Αγωνιζόμαστε στις γραμμές του ταξικού κινήματος που μάχεται καθημερινά και για τα δικαιώματα των εργαζομένων γυναικών για δουλειά με πλήρη δικαιώματα, για ολόπλευρη προστασία της μητρότητας και ικανοποίηση των ιδιαίτερων αναγκών τους.
Αγωνιζόμαστε για μια ζωή χωρίς πολέμους, φτώχεια, προσφυγιά, ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς ΝΑΤΟ και ΕΕ, ενάντια σ’ όλους αυτούς που – όταν δεν τους πνίγουν στη θάλασσα – κρατούν εγκλωβισμένους πρόσφυγες και μετανάστες σε hot–spot κολαστήρια.