Η χθεσινή ημέρα, ήταν για όλους μας στο Δήμο Σάμου, μια μέρα θλίψης και οδύνης. Η απώλεια του Ανδρέα Βασιλάκη, που έχασε τη μάχη με τη ζωή μετά από γενναίο αγώνα, είναι μεγάλη και δυσαναπλήρωτη.
Χάσαμε έναν πραγματικό φίλο, έναν γνήσιο μαχητή της Αυτοδιοίκησης.
Θα μας λείψει η θέλησή του, το πείσμα του, η βροντώδης φωνή του, η αγάπη του για τον Μαραθόκαμπο και για το νησί μας.
Ανθρώπους όπως τον Ανδρέα, δε συναντάς εύκολα, πλέον. Είναι σπάνιο πια να βρεις τέτοια εσωτερική πίστη, τέτοια τόλμη και πείσμα στην εκφορά της γνώμης και των επιχειρημάτων -ακόμα και όταν αυτά πηγάζουν από το θυμικό και μόνο. Προσηλωμένος στο καθήκον, ακούραστος, δραστήριος από τις 7 το πρωί μέχρι αργά το βράδυ, δεν έκανε εκπτώσεις στο σκοπό που υπηρετούσε.
Άνθρωπος θεοσεβούμενος, σεμνός και ευγενής, κοσμούσε το δημοτικό συμβούλιο και τη Σάμο μας. Ακόμα κι όταν φώναζε, ήταν εύκολο να διακρίνει κάποιος το ασίγαστο πάθος του για την πρόοδο του τόπου μας.
Όταν με ρώτησε πρόσφατα, λίγο πριν από την Κυριακή 5η Μαρτίου, αν θα παραμείνει αντιδήμαρχος στον Μαραθόκαμπο και τον διαβεβαίωσα πως ναι, αν και η υγεία του ήταν ήδη βεβαρυμμένη, το βλέμμα του έγινε αμέσως φωτεινό, ξάστερο! Αυτή η φωτεινότητα του είναι που θα μας λείψει περισσότερο απ’ όλα.
Αντίο, φίλε Ανδρέα.
Μιχάλης Αγγελόπουλος
