Από την ημέρα που έγινε γνωστή η επιτυχία μου, έγινα αποδέκτης μιας τόσο μεγάλης και ζεστής ανταπόκρισης του κόσμου που πραγματικά με συγκίνησε.
Πολλά τα συγχαρητήρια, στο Facebook, στο δρόμο, φίλοι, γνωστοί, άγνωστοι. Λόγω της επιτυχίας, η αμηχανία και η λύπη κάποιων προς το πρόσωπο μου (κυρίως από ανθρώπους που δεν με γνώριζαν) μετατράπηκε σε θαυμασμό και αναγνώριση. Όμως θαυμασμό και αναγνώριση θα ήθελα να απολαμβάνουμε όλοι όσοι ήμαστε άνθρωποι με αναπηρία, από τη στιγμή που κυκλοφορούμε ανάμεσα σας.
Γιατί; Γιατί κάθε φορά που βγαίνουμε από το σπίτι, φοράμε την αναπηρία μας. Λέω φοράμε, γιατί μεσα στο σπίτι η πλειοψηφία μας νιώθουμε αρτιμελείς μιας και μπορούμε και εξυπηρετούμαστε, έχοντας φέρει το σπίτι μας στα μέτρα μας και δεν μας υπενθυμίζει την αναπηρία μας η στάση του κόσμου. Πόσες φορές έχεις αναρωτηθεί “πως θα βγω ντυμένος έτσι;;;” “Ο κόσμος που θα με δει…”
Ο άνθρωπος με αναπηρία, όμως έχει μόνο ένα ρούχο και αυτό τον περιμένει κρεμασμένο δίπλα στην εξώπορτα του σπιτιού του. Από τη στιγμή που θα ανοίξει την πόρτα του σπιτιού του είναι νικητής. Είναι νικητής γιατί βγαίνει να κυκλοφορήσει και να δώσει τον αγώνα του σε ένα μέρος που δεν είναι γι αυτόν, σε ένα τόπο ανάπηρο σε υποδομές και νοοτροπία, που του υπενθυμίζουν την αναπηρία του σε κάθε μέτρο που θα κινηθεί.
Γιατί κάποιοι θα μας κοιτάξουν με λύπηση και κάποιοι άλλοι θα προσπαθήσουν να μας βοηθήσουν και θα επιμείνουν θέλουμε δεν θέλουμε, τσαλακώνοντας το δικαίωμα μας στην αυτοεξυπηρέτηση. Έτσι θα πάμε κάποια στιγμή στο σπίτι και θα πετάξουμε την αναπηρία από πάνω μας, σαν παπούτσι άβολο που μας έχει χτυπήσει, εξαντλημένοι, όχι σωματικά, αλλά ψυχικά.
Γι αυτό λοιπόν μετατρέψτε την λύπη και την αμηχανία σε εκτίμηση και σεβασμό κάθε φορά που συναντάτε κάποιον από εμάς και χαρίστε μας το χαμόγελο σας και την καλημέρα σας.
Ήμαστε νικητές από τη στιγμή που βρισκόμαστε ανάμεσα σας, εμψυχώστε μας για να καταφέρουμε περισσότερα και το ρούχο της αναπηρίας μας θα μοιάζει με στολή υπερήρωα!!!
