Τον Γέροντα (Ιερομόναχο) Ανδρέα τον είχα γνωρίσει για πρώτη φορά το Νοέμβριο του 2015, όταν ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδας κ. Ιερώνυμος είχε πραγματοποιήσει επίσημη επίσκεψη στη Σάμο και μεταξύ άλλων όταν είχε επισκεφθεί την Ιερά Μονή της Μεγάλης Παναγιάς.
Περιμένοντας την άφιξη του Αρχιεπισκόπου, σε κάποιο πεζούλι είχα παρατηρήσει τον Ιερομόναχο Ανδρέα να περιμένει και αυτός. Μου είχε κάνει εντύπωση η πραότητα και το φώς που εξέπεμπε το πρόσωπό του.
Με την άφιξη του Αρχιεπισκόπου πηγαίνει και ο ίδιος να τον υποδεχτεί. Ρωτάει ο Αρχιεπίσκοπος να μάθει την ηλικία του. «Ενενήκοντα επτά» του απαντά. Και ο Αρχιεπίσκοπος συμπληρώνει: «Εγώ έχω πρόβλημα με τα πόδια, εσύ όμως περπατάς κανονικά».
Από τότε ήθελα να μιλήσω μαζί του και σήμερα Σάββατο (13/01) μου δόθηκε η δυνατότητα να τον συναντήσω στην Ι.Μ. Βροντά (Βροντιανή) στους Βουρλιώτες, εκεί όπου πλέον μένει μόνιμα μετά τις Ι.Μ της Αγίας Τριάδας και Μεγάλης Παναγιάς, όπου έμενε. Η συνάντηση και η ομιλία μαζί του σε φιλικό αλλά και πατρικό τόνο. Μετά από το καλωσόρισμα του Ηγουμένου της Ι.Μ. Βροντά Θεοφάνη και το απαραίτητο κέρασμα καφέ, αρχίσαμε τη συζήτηση.
«Γεννήθηκα το Νοέμβριο του 1919 στους Μυτιληνιούς. Παιδικά χρόνια δύσκολα. Πήγα μέχρι ένα χρόνο στο Γυμνάσιο γιατί έπρεπε να δουλέψω σε αγροτικές εργασίες και να προσφέρω κι εγώ στην οικογένεια. Μετά ο πόλεμος. Μαζί με άλλους Σαμιώτες φύγαμε και πήγαμε στη Βόρεια Αφρική για την αντίσταση. 4 χρόνια περίπου στο Ελ Αλαμέϊν. Μάχες, περιπολίες και κάποια στιγμή γνώρισα και τον Στρατηγό Μοντγκόμερυ. Συνάντησε όλους τους Έλληνες και μας χαιρέτισε δια χειραψίας κι εμένα το ίδιο. Μας είπε ότι τώρα μπορείτε να φύγετε για την πατρίδα σας, τώρα αναλαμβάνουν οι Άγγλοι».
Λέγοντας αυτά και άλλα πολλά, αρκετές φορές τον έβλεπα να σκουπίζει τα μάτια του, προφανώς για να κρύψει κάποιο δάκρυ. Ήταν μια εποχή που σίγουρα τον συγκλονίζει ακόμα, εφόσον όταν στο τέλος της συνομιλίας μας τον ρώτησα τι θυμάται περισσότερο και πιο έντονα από τη ζωή του, μου είπε ότι θυμάται την περίοδο του πολέμου.
Ο τότε Έλληνας στρατιώτης, αγρότης και ιεροψάλτης σε εκκλησία των Μυτιληνιών, επιστρέφει στην Ελλάδα και το 1976 σε ηλικία 57 ετών, ο Μητροπολίτης Παντελεήμων ο Α’ τον κάνει μοναχό, όπως επίσης μοναχή και τη γυναίκα του Αλκινόη. Ήδη είχαν αποκτήσει μία κόρη τη Φιλοθέη η οποία σήμερα, έχοντας επιλέξει και αυτή το δρόμο του μοναχισμού, είναι Ηγουμένη σε μοναστήρι στα Βίλια Αττικής και με την οποία έχει τακτική επικοινωνία.
Ο Ιερομόναχος Ανδρέας μένει στην Ι.Μ. της Αγίας Τριάδας, η δε γυναίκα του μοναχή μένει στην Ι.Μ. Τιμίου Σταυρού, όπου μετά από λίγα χρόνια πεθαίνει.
«Για να μονάσει κανείς χρειάζεται μόνο θέληση. Είναι κάτι που βγαίνει από μέσα σου. Μοναχός είναι ένας άνθρωπος που μετάνιωσε για τις λανθασμένες πράξεις του και αποφάσισε να επανορθώσει, ή γιατί αγαπάει να βαδίζει στο δρόμο του Χριστού».
«Δυστυχώς σήμερα οι άνθρωποι έχουν απομακρυνθεί από το δρόμο της Εκκλησίας και του Χριστού. Τους ενδιαφέρουν πάρα πολύ τα υλικά αγαθά. Χωρίς όμως την καλλιέργεια του πνεύματος και την πίστη, είμαστε αδύναμοι. Απροστάτευτοι».
«Το πρόγραμμά μου καθημερινά είναι το ίδιο. Πλέον δεν μπορώ λόγω της ηλικίας μου να ψάλλω, πού και πού το κάνω όμως από λίγο, αλλά παρακολουθώ όσο μπορώ όλες τις λειτουργίες. Εδώ στο μοναστήρι της Βροντιανής είμαστε τρία άτομα και προσπαθούμε για το καλύτερο, εγώ φυσικά λόγω της ηλικίας μου προσφέρω λιγότερο επειδή δεν έχω πολλές δυνάμεις».
Ιερομόναχος Ανδρέας Καραμηνάς, ετών ενενήντα εννέα (99). Μια σεβαστή εκκλησιαστική μορφή στα δρώμενα της Σάμου. Οι περισσότεροι που επισκέπτονται τα μοναστήρια, μόνο καλά λόγια έχουν να πουν γι’ αυτόν. Και η συζήτηση μαζί του απολαυστική.
Όπως κι εγώ, που βγήκα σήμερα πολλαπλά κερδισμένος. Ο Θεός να του δίνει χρόνια…
Αλέξης Κομνηνός
