Ο Γιώργος Τσολακάκης, ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, είναι και ο άνθρωπος, που όπως λέει χαρακτηριστικά «ΤΑ ΟΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΞΕΠΕΡΝΑΜΕ». Πως όμως ξεπέρασε τα δικά του όρια μέσα από το τρέξιμο και την ενασχόληση με τον αθλητισμό;
Είχες από μικρός το μικρόβιο της ενασχόλησης με τον αθλητισμό. Σε ποια ηλικία ξεκίνησες και γιατί τρέξιμο και όχι κάτι άλλο;
Ξεκίνησα τον αθλητισμό σε ηλικία 13 ετών όταν πηγαίναμε για μπάσκετ με φίλους από το σχολείο. Αργότερα στα 17 ξεκίνησα γυμναστήριο καθώς ήμουν υπέρβαρος (έφτασα 120 κιλά) και δειλά δειλά ποδήλατο για να χάσω βάρος. Στα 27 πήρα μέρος σε βαλκανικούς αγώνες fitness και βγήκα 2ος στην κατηγορία μου. Στην προετοιμασία για αυτόν τον αγώνα έπρεπε να κάνω αερόβια κάθε μέρα μετά από βάρη και εκεί μάλλον πήρα το μικρόβιο του τρεξίματος. Ξεκίνησα με διάδρομο, 5 χλμ μετά βγήκα και έτρεξα άσφαλτο, σταδιακά ανέβαζα απόσταση, μέχρι που έφτασα 15 χλμ και πήρα τηλέφωνο να έρθουν να με μαζέψουν, γιατί πάθαινα κράμπες και δε μπορούσα να συνεχίσω. Το 2011 έτρεξα τον πρώτο μου μαραθώνιο.
Τι είναι για σένα το τρέξιμο και μάλιστα η διάνυση μεγάλων αποστάσεων;
Πλέον το τρέξιμο για μένα έχει γίνει τρόπος ζωής, αν δεν πάω τουλάχιστον κάθε 2η μέρα κάτι με πιάνει. Έχω νεύρα πάω για τρέξιμο, είμαι στεναχωρημένος, το ίδιο. Είναι ένα φάρμακο για μένα και για πολλούς πιστεύω. Είναι βέβαια ένα μοναχικό άθλημα το οποίο με εκφράζει απόλυτα. Οι μεγάλες αποστάσεις τώρα με έχουν κερδίσει, γιατί μου αρέσει να ξεπερνώ τα όρια του εαυτού μου. Οι στιγμές που τρέχεις μόνος μέρα- νύχτα στα βουνά πάνε το μυαλό σου σε άλλο επίπεδο.
Οικογένεια, επάγγελμα, προπονήσεις, πως καταφέρνεις και βρίσκεις χρόνο και ενέργεια για ποιοτική προπόνηση;
Όλα συνδυάζονται όταν υπάρχει θέληση. Δεν υπάρχει δε μπορώ. Και όταν θες κάτι πραγματικά το καταφέρνεις. Το καλοκαίρι για μένα είναι λίγο δύσκολο, λόγω αυξημένου φόρτου εργασίας καθώς μέσα στον καύσωνα πρέπει να βγω για προπονήσεις και αν δε προλάβω τότε βράδυ. Επίσης κι ο χειμώνας με τις βροχές, όπως φέτος σε κάθε προπόνηση γυρνούσα μούσκεμα. Που βρίσκω ενέργεια τώρα. Είμαι άνθρωπος που δε μπορώ να καθίσω. Θέλω να κινούμαι συνέχεια, κάτι να κάνω. Και το τρέξιμο με εκτονώνει.
Έχεις πάρει μέρος και σε αγώνες εκτός Ελλάδος, ποιες οι διαφορές που έχεις εντοπίσει με τους αγώνες εντός;
Η Ελλάδα μας έχει εξαιρετικούς αγώνες, άριστα οργανωμένους από έμπειρους ανθρώπους. Δεν έχω τρέξει σε πολλούς, τους κρατάω για αργότερα. Τώρα για το μόνο λόγο που πάω στο εξωτερικό να τρέξω, είναι ότι με κεντρίζει η ιδέα να τρέξω σε ένα άγνωστο μέρος χωρίς να ξέρεις τι θα συναντήσεις. Είναι μια πρόκληση για μένα. Η αλήθεια είναι ότι έχουν αρκετή ταλαιπωρία αυτά τα μακρινά ταξίδια και τώρα που είμαι νέος έχω τη διάθεση και την όρεξη να γνωρίσω κι ένα νέο μέρος. Κρατώ τους αγώνες εδώ για αργότερα καθώς είναι πιο εύκολη η πρόσβασή τους.
Ακολουθείς συγκεκριμένο πρόγραμμα από προπονητή για να ανταπεξέλθεις στους αγώνες;
Αυτού του είδους οι αγώνες απαιτούν πολλές ώρες προπόνησης σχεδόν καθημερινά. Σαφώς κι έχω προπονητή αρκετούς μήνες πριν από κάποιο αγώνα.
Κάνε μας μια περιγραφή με λίγα λόγια το άθλημα των μεγάλων αποστάσεων. Πως διαφέρει από το απλό τρέξιμο και τι δυσκολίες συναντάς γενικότερα;
Οι μεγάλες αποστάσεις όπως είπα είναι μια πρόκληση, είναι αγώνες που αν δε τα βρεις με τον εαυτό σου δε μπορείς να τρέξεις, δε ξέρεις αν θα καταφέρεις να τερματίσεις, Είναι πάρα πολλοί παράγοντες που συντελούν για τον τερματισμό ενός τέτοιου αγώνα. Όσο προπονημένος και αν είσαι το μεγαλύτερο ρόλο παίζει το μυαλό, να ξεπεράσεις την κούραση, το ξενύχτι, τον εαυτό σου μετά από 30 ώρες συνεχόμενου τρεξίματος, τις άσχημες καιρικές συνθήκες για να επιτύχεις το στόχο σου, τον τερματισμό..
Το τρέξιμο είναι ένα μοναχικό αγώνισμα. Ο εαυτός σου αντίπαλος με το χρόνο και τις καιρικές συνθήκες. Χρειάζεται παραπάνω δύναμη;
Πέρα από τη δύναμη το βασικότερο είναι η δύναμη της ψυχής. Σε έναν αγώνα 155 χλμ στην Κροατία, έτρεχα 2η συνεχόμενη νύχτα μέσα σε ένα δάσος και νόμιζα ότι κάνω κύκλους μέσα σε ένα κομμάτι του. Πέρασαν πολλά από το μυαλό μου, μέχρι και η εγκατάλειψη, συνέχισα όπως πήγαινα και τελικά βρήκα σημάδι της διοργάνωσης και συνέχισα κανονικά τον αγώνα.
Τι είναι αυτό που σου δίνει κίνητρο να τρέξεις τόσα πολλά χιλιόμετρα, σε δύσκολες συνθήκες.
Αρκετά είναι τα κίνητρα που με ωθούν στο να τρέξω σε τέτοιους αγώνες . Το βασικότερο είναι ότι θέλω να ξεπερνώ τον εαυτό μου, να περνάω τα όρια, γιατί όταν τερματίζεις έναν τέτοιο αγώνα έχεις σφυρηλατήσει το χαρακτήρα σου, έχεις αλλάξει, έχεις γίνει άλλος άνθρωπος, όσο περίεργο και αν φαίνεται αυτό. Ένα άλλο κίνητρο για μένα, είναι να δίνω το καλό παράδειγμα στους νεότερους και ότι μπορούν να πετύχουν τα πάντα αν πραγματικά το θέλουν. ΤΑ ΟΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΞΕΠΕΡΝΑΜΕ!
Ποιοι είναι οι μελλοντικοί στόχοι σου;
Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο στόχο, επιλέγω τους αγώνες βάση της δουλειάς μου, δηλαδή πιο μήνα μπορώ να λείψω.
Ακολουθείς κάποια συγκεκριμένη διατροφή ώστε να έχεις τόση ενέργεια για να τρέχεις τόσα χιλιόμετρα;
Τρώω τα πάντα ότι κινείται!! Όχι πάντα. Όταν ξεκινάω προετοιμασία για κάποιο αγώνα, βάζω στη διατροφή μου περισσότερους υδατάνθρακες για περισσότερη ενέργεια. Φρούτα σε καθημερινή βάση και ξηρούς καρπούς. Επίσης αρκετό ταχίνι και μέλι για πρωινό.
Για να τερματίσει ένας αθλητής αντοχής τι απαιτείται εκτός από σωματική δύναμη;
Η σωματική δύναμη μετά από 5 ώρες τρεξίματος σε αφήνει, μετά αναλαμβάνει η δύναμη του μυαλού που πρέπει να επιβληθεί στο σώμα και να το τραβήξει ώστε να βγει ο αγώνας .
Ξεχωρίζεις κάποιον από τους αγώνες σου;
Ο μόνος αγώνας σταθμός για εμένα ήταν στην Transylvania στη Ρουμανία. Ήταν ένας αγώνας που πραγματικά φοβήθηκα για το αν θα ζήσω. Πέρασα χιονοθύελλες, επικίνδυνες καταιγίδες με κεραυνούς να πέφτουν δίπλα μου, σε θερμοκρασίες κάτω του 0° σε πολύ απότομα βουνά, χωρίς να βλέπω τίποτα. Τα χέρια μου έπαθαν εγκαύματα και πέρασε μια εβδομάδα να επανέλθουν οι αισθήσεις στα δάκτυλα. Ήταν μια πολύ δυνατή εμπειρία που με έκανε να δω τη ζωή αλλιώς. Επίσης κάτι άλλο που με στιγμάτισε είναι, όταν έτρεχα σε έναν αγώνα στην Κροατία, τη 2η συνεχόμενη νύχτα είδα με το φακό μου 4 μάτια κόκκινα να με κοιτάζουν, τα έχασα λίγο. Ήταν αρκούδες, από το φόβο μου δάγκωνα τόσο δυνατά τη σφυρίχτρα για να τρομάξουν και να φύγουν που έσπασε, τερμάτισα σε 37 ώρες σώος.
Ελένη Χατζηγεωργίου
