Σήμερα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, στη μέση μιας πρωτοφανούς για την εποχή μας πανδημίας και μιας εξελισσόμενης κλιματικής αλλαγής, συνειδητοποιούμε πόσο εύθραυστο είναι το αυθαίρετο οικοδόμημα που χτίζουμε εμείς οι άνθρωποι πάνω στη γη, αγνοώντας τους βασικούς κανόνες προστασίας του οικοσυστήματος που υποστηρίζει την ίδια την επιβίωση μας.
Το οικονομικό οικοδόμημα, πάνω στο οποίο βασίζουμε την ευημερία μας, κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος μπροστά στην προτεραιότητα να διασώσουμε τη ζωή μας.
Ένα οικοδόμημα, που για να συνεχίσει να υπάρχει όπως είναι σήμερα, πρέπει να πριονίζει αδιάκοπα το κλαδί πάνω στο οποίο καθόμαστε, μέσα από την αλόγιστη χρήση των περιορισμένων πόρων του πλανήτη. Ένα οικοδόμημα που για να διατηρηθεί και να επεκταθεί χρειάζεται να καταναλώσει κάθε χρόνο τουλάχιστον 1,8 φορές περισσότερους πόρους από όσους διαθέτει η γη μας.
Μέσα σ’αυτή τη συγκυρία η κυβέρνηση επέλεξε να καταφέρει ακόμη ένα πλήγμα στο περιβάλλον με τον νόμο που ψήφισε πρόσφατα, μέσα στη λογική να διευκολύνει τους «εργολάβους» της οικονομίας να προχωρήσουν χωρίς εμπόδια σ’αυτή τη κατεύθυνση. Και όλα αυτά στο όνομα μιας «ανάπτυξης» που βασίζεται στη ληστρική εκμετάλλευση του φυσικού κεφαλαίου, ενός κεφαλαίου που ανήκει σε όλους μας και αποτελεί προϋπόθεση για την επιβίωση μας.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, πρέπει να αποφασίσουμε για το πως θέλουμε να ζήσουμε και τι κόσμο θέλουμε να παραδώσουμε στα παιδιά μας και στα εγγόνια μας. Πρέπει να αποφασίσουμε για το μοντέλο ανάπτυξης που να μπορεί να καλύψει τις πραγματικές μας ανάγκες για ευημερία χωρίς να στερήσει από τις επόμενες γενιές να καλύψουν τις δικές τους ανάγκες για τροφή, στέγη, εκπαίδευση, αναψυχή. Οφείλουμε να προστατεύσουμε τη γη μας ώστε να συνεχίσει να δίνει νερό και τροφή σε μάς και στα άλλα ζώα του πλανήτη, να προστατεύσουμε τις θάλασσες μας και τη ζωή που υπάρχει σ’αυτές και πάνω απ’όλα να προστατεύσουμε τον αέρα που αναπνέουμε. Η δική μας σθεναρή, συνειδητοποιημένη αλλά και υπεύθυνη καθημερινή στάση και πράξη είναι εκείνη που θα επιβάλει ένα βιώσιμο μοντέλο ανάπτυξης που θα λαμβάνει υπόψη ταυτόχρονα τις ανθρώπινες ανάγκες και τα όρια της φύσης.
Και εμείς οι πολίτες των νησιών του Β.Αιγαίου πρέπει να κάνουμε τις επιλογές μας μέσα σ’αυτή τη συγκυρία. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι οι μέχρι σήμερα αναπτυξιακές επιλογές που βασίζονταν στα κυρίαρχα πρότυπα, έχουν δείξει τα αποτελέσματα τους. Πρέπει να αποφασίσουμε στο πως θα χρησιμοποιήσουμε τη φύση μας αλλά και τη πολιτιστική μας κληρονομιά και τη παραγωγική μας παράδοση, αξιοποιώντας τις γνώσεις που έχουμε αποκτήσει. Οφείλουμε τώρα να σχεδιάσουμε ένα μοντέλο βιώσιμης ανάπτυξης που θα αξιοποιεί αυτόν τον πλούτο και δεν θα τον καταναλώνει με στόχο μια αύξηση εισοδημάτων που τελικά ούτε αυτή πραγματώνεται αφού έχουμε πάρει λανθασμένα «αναπτυξιακά» μονοπάτια.
Ας χρησιμοποιήσουμε θετικά τη σημερινή ημέρα, για να σκεφτούμε και να αρχίσουμε να πράττουμε διαφορετικά.
