Με μια προσωπική ανάρτηση στο FB η κα Ιωάννα Λιβανή, περιγράφει μια συνηθισμένη πλην όμορφης μέρας, όπου θα μπορούσε κάλλιστα να είχαν «χαθεί» δύο ζωές. Ότι περιγράφει παρακάτω η Ιωάννα είναι θα μπορούσε να είχε συμβεί στον καθένα από εμάς, αν για λίγα δευτερόλεπτα είναι απρόσεχτος.
Ο λόγος για την περιφερειακή οδό στο σημείο του ΚΥΤ στην πόλη της Σάμου, όπου δεν υπάρχει καμία ιδιαίτερη σήμανση ή αχνή σήμανση ότι πρέπει να μειώσεις ταχύτητα ή έστω να πηγαίνεις σα χελώνα. Και αυτό όχι γιατί εκτελούνται έργα στο οδόστρωμα, αλλά άνθρωποι που δεν έχουν και την ιδιαίτερη παιδεία στο θέμα της κυκλοφοριακής αγωγής, έχοντας τα μάτια τους και το κεφάλι τους στο κινητό (οι περισσότεροι), περνούν από την έξοδο του ΚΥΤ στην πόλη, χωρίς να νοιάζονται αν περνούν αυτοκίνητα, μηχανές, φορτηγά.
Στο ακόμα πιο επικίνδυνο σημείο είναι ότι μικρά παιδιά μη έχοντας αίσθηση του κινδύνου και παρατημένα από τους γονείς παίζουν μέσα στο δρόμο. Γιατί τα παιδιά αυτό ξέρουν και θέλουν. Να παίζουν. Η υποχρέωση της προσοχής είναι αρμοδιότητα γονιού.
Η Ιωάννα βίωσε κάτι πολύ δύσκολο και ίσως θα θυμάται σε όλη της τη ζωή. Κλάσματα δευτερολέπτου πριν χαθεί μια ζωή και καταστραφεί η δική της. Και όλα αυτά σε ένα σημείο που οι φορείς πρέπει να δείξουν την απαραίτητη προσοχή. Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε την ανάρτηση της Ιωάννας και πρέπει όλοι να έχουμε αυξημένη προσοχή όταν οδηγούμε σ’ εκείνο το σημείο. Η ζωή είναι μία και μοναδική. Για όλους μας…
Σάμος 18 Φεβρουαρίου
Δευτέρα, τι όμορφη μέρα, ήλιος, ζέστη, αρχή της βδομάδας, καλή βδομάδα, καλημέρα, όλο ευχές. Σηκώνομαι ουφ έχω αργήσει, πρέπει να τρέξω, πρέπει να βιαστώ. Να πάω να τελειώνω με την δουλειά μου, και μετά επιτέλους μετά από μια ολόκληρη εβδομάδα να ζήσω λίγο, να δω τους φίλους μου, την οικογένεια μου, να ζήσω, να χαρώ. Τι χαρά που είχα μέχρι να συμβεί αυτό που δεν έπρεπε να συμβεί. Βλέπω, συνειδητοποιώ, πατώ το φρένο, σταματάω το αυτοκίνητο και την καρδιά μου ταυτόχρονα. ΟΧΙ δεν πρόλαβα, ακούω ένα μπαπ, ακούω φωνές, ακούω ουρλιαχτά, δεν είναι από γύρω μου, είναι από μέσα μου, είμαι εγώ ουρλιάζω γιατί; γιατί μόλις ΣΚΟΤΩΣΑ ένα παιδί. Ένα παιδί; Πως; Πως;! Οδηγούσα. Οδηγούσα το αυτοκίνητο μου και πέρασα από το πιο επικίνδυνο σημείο (πια) του νησιού μας. Οδηγούσα στον κεντρικότατο δρόμο μπροστά από το ΚΥΤ Σάμου, (όπου ΚΥΤ κέντρο υποδοχής και ταυτοποίησης προσφύγων κι μεταναστών) Ε και; έτρεχες; έτρεχα; όχι με φρένο πατημένο περνάς πια από εκεί. Ε και τότε; Ένα πιτσιρίκι, ένα παιδί έτρεχε και πέρασε τον δρόμο.
Έπαιζε έτρεχε…
Έτρεχε γιατί;
Γιατί είναι παιδί κι ήθελε να παίξει, εύχομαι να ισχύει και να μην έτρεχε να ξεφύγει.
Θα ήταν 5 χρόνων, ναι κάπου εκεί μάλλον, δεν πρόλαβα να δω, γενικά δεν.
Γιατί ένα παιδί, ένα μωρό να τρέχει ανεξέλεγκτο στους δρόμους και μόνο του; Γονείς; Δεν τους νοιάζει για τα παιδιά τους; Άκουγα τα έχουν παρατημένα… Άκουγα.
Δεν ήθελα να πιστεύω πως είναι όλοι έτσι. Είναι; Κι αν δεν έχει γονείς; Αν πνίγηκαν στην διαδρομή προς την “γη της επαγγελίας”; Αν είναι μόνο; Ε όχι δεν είναι μόνο υπάρχει μέριμνα, υπάρχουν υπηρεσίες για τα ασυνόδευτα ανήλικα, πηγαίνουν σε ειδικά κέντρα φιλοξενίας και μέχρι τότε; Υπεύθυνοι είναι οι φιλάνθρωποι των Μή Κυβερνητικών Οργανώσεων (που τελικά κυβερνούν). Σπουδαία μέλη της κοινωνίας μας πια, Σπουδαία βοήθεια, όλοι τους Σπουδαίοι Μικροί κι Μεγάλοι…
Ε και τι ζητάς τώρα; Δεν είμαι υπεύθυνος εγώ. Εγώ είμαι εδώ για την φύλαξη του χώρου. Μάλιστα!
Αστυνομία; Τι να κάνω εγώ;
Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι εμείς εκεί πάνω!
Άβατο!
Τοίχος!
Ναι αλλά τα τείχη είναι κλειστά. Δεν ανοίγουν στο ξέφρενο χορό ενός παιδιού… Δεν το αφήνουν να είναι ελεύθερο κι μόνο σε μια πόλη γεμάτη θηρία… μαύρα και λευκά, ερυθρόμορφα κι κίτρινα! Είναι εκεί για να το προστατέψουν, για να του παρέχουν στέγη (σκηνή), ζεστασιά (χα), θαλπωρή, όλα αυτά που θα έπρεπε να έχει κάθε παιδί 5 χρόνων. Αλλά ΟΧΙ, αυτό που του προσφέρει κι όχι μόνο σε αυτό (δυστυχώς), είναι μια μακρόχρονη παραμονή του, άνευ λόγου κι αιτίας, σε ένα χώρο ΒΡΩΜΙΚΟ, σε ένα χώρο ΓΕΜΑΤΟ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ που η ύπαρξη τους δεν θα ‘πρεπε να υφίστατο, σε ένα χώρο ΕΧΘΡΙΚΟ.
Και κάπου εκεί βρίσκομαι εγώ; (αυτή την φορά) που τι κάνω;
Τι κάνω;
Οδηγώ;
Πηγαίνω στην δουλειά μου;
Ε και; Τι;
ΤΟ ΣΚΟΤΩΣΑ ΡΕ…. ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ. ΤΟ ΣΚΟΤΩΣΑ ΚΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΠΩΣ…
ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΠΩΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΓΕΛΙΟ ΚΑΙ Η ΧΑΡΑ ΕΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΑΚΟΥΣΤΕΙ ΞΑΝΑ. ΓΙΑΤΙ; ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΛΟΓΟ; ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΚΕΡΑΤΑ, ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΕΙ 2 ΖΩΕΣ ΣΕ 2 ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ;!!
Ε αφού αυτό έτρεχε στο δρόμο μόνο του.! Μην ανησυχείς.! Θα αθωωθείς.! Δεν θα μπλέξεις.! Όλα καλά. Θα ξεχαστεί. Θα ξεχαστεί;
Από ποιούς;
Από τους “υπευθύνους”, από τους “άρχοντές” μας; (έχει γίνει ήδη).
Από τον κόσμο του νησιού; Ίσως γίνει…(δυστυχώς) σε λίγα χρόνια.
Ε τι άλλο θες;
Από μένα; Θα ξεχαστεί;
Εγώ θα μπορέσω να ανασάνω ξανά;
Θα μπορέσω να συνεχίσω;
Θα μπορέσω να ξαναδώ τον ήλιο όπως τον είδα εκείνο το πρωινό του Φλεβάρη;
ΟΧΙ
ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ
ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ
Σήμερα 18 Φεβρουαρίου 2019 καταστράφηκαν δυο ζωές…
Ενός ανθρώπου που προσπαθούσε να ζήσει κι ενός παιδιού που δεν πρόλαβε να ζήσει. 18/02/2019 12:00 ΣΑΜΟΣ 9
(ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ ΚΑΝΕΝΑ ΘΥΜΑ Ή ΘΥΤΗΣ… ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΟΜΩΣ ΝΑ ΕΙΧΕ ΣΥΜΒΕΙ)…
ΙΩΑΝΝΑ ΛΙΒΑΝΗ
