Με μεγάλη συμμετοχή νεολαίας πραγματοποιήθηκε η φετινή εκδήλωση στο μνημείο για το Δημοκρατικό Στρατό στη θέση Ξυνιάς του Κέρκη.
Έγιναν καταθέσεις στεφανιών και χαιρετισμοί από τις: Κούλα Καραμηνά –Πόθου, πρόεδρο του παρατήματος Σάμου ΠΕΑΕΑ –ΔΣΕ και τη γραμματέα του Τομεακού Συμβουλίου Σάμου της ΚΝΕ, Μαρία Βουλαρίνου. Στεφάνι κατέθεσε εκ μέρους της ΚΟΒ Μαραθοκάμπου ο Κώστας Μακρής.
Την κεντρική ομιλία στην εκδήλωση έκανε η Δήμητρα Παντάπαση, γραμματέας της Τομεακής Επιτροπής Σάμου. Η ομιλήτρια αναφέρθηκε στην πολύτιμη πείρα του ΔΣΕ για τους αγώνες του σήμερα. Έκανε ιδιαίτερη αναφορά στα αδιέξοδα του καπιταλισμού και τη μοναδική διέξοδο για το λαό που αποτελεί ο σοσιαλισμός – κομμουνισμός επικεντρώνοντας στα ζητήματα της υγείας και των επικίνδυνων εξελίξεων στην περιοχή μας. Κάλεσε το λαό του νησιού να παλέψει για να μην πληρώσει τη νέα κρίση για την οποία δεν ευθύνεται. Να διεκδικήσει την προστασία της υγείας του με βάση την πρόληψη και να σταθεί απέναντι στις αστικές επιλογές που οδηγούν σε επικίνδυνες εξελίξεις όπως τα σχέδια συνεκμετάλλευσης στο Αιγαίο και αλλαγής συνόρων. Η εκδήλωση έκλεισε με προσκλητήριο νεκρών.
Οι εκδηλώσεις τιμής στο Δημοκρατικό Στρατό Σάμου συνεχίζονται την Κυριακή 9 Αυγούστου στο κοινοτάφιο των μαχητών έξω από το χωριό Λέκκα, στις 11:00 π.μ..
H ΟΜΙΛΙΑ
Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι,
Στις 21 Ιούλη συμπληρώθηκαν 71 χρόνια από την τελευταία μάχη του Δημοκρατικού Στρατού Σάμου στη θέση Καψάλα στην Καλλιθέα. Καταληκτική μάχη της τεράστιας για τα δεδομένα ενός νησιού και της εποχής εκκαθαριστικής επιχείρησης – έκτης μιας σειράς αποτυχημένων επιχειρήσεων τα προηγούμενα χρόνια. Χρειάστηκε η επέμβαση του ίδιου του Παπάγου και του Βαν Φλητ για να αντιμετωπιστεί ο ολιγάριθμος δημοκρατικός στρατός που αντλούσε δύναμη από το δίκιο του αγώνα του και τη στήριξη του σαμιώτικου λαού. Με αναλογία δυνάμεων 1/10 οι αντάρτες του ΔΣΣ τα έβαλαν με χιλιάδες ΕΤΑΞίτες, ΜΑΥδες, χωροφύλακες, στρατιώτες ενώ το ναυτικό είχε περικυκλώσει το νησί και χτυπούσε με τα κανόνια του. Στην τελευταία μάχη σκοτώθηκαν 10 μαχητές ανάμεσά τους ο αρχηγός του Δημοκρατικού Στρατού Γιάννης Μαλαγάρης και το μέλος του Αρχηγείου Κώστας Γρυδάκης που αυτοκτόνησαν για νη πέσουν ζωντανοί στα χέρια των κυβερνητικών. Το επόμενο διάστημα σκοτώνονται ή συλλαμβάνονται και οι υπόλοιποι εναπομείναντες αντάρτες. Ο τραγικός επίλογος γράφεται με τη σύλληψη – μετά από προδοσία – και την εκτέλεση του Πολιτικού Επίτροπου Γιάννη Σαλά και του φοιτητή ιατρικής Σαράντου Καρούτσου τέλος Οκτώβρη 1949 στην περιοχή Κόκκινα χώματα της Καλλιθέας.
Η στρατιωτική ήττα δε μπορεί να επισκιάσει την ηθική ανωτερότητα και το δίκιο της πάλης του ΔΣ. Ο αγώνας του ΔΣΕ αποτελεί κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στη χώρα μας. Αποδεικνύει ότι παρά τα λάθη που απέρρεαν από την τότε στρατηγική αντίληψη του ΚΚΕ για το πέρασμα στο σοσιαλισμό, το Κόμμα μας δε τα δίπλωσε, δεν πρόδωσε τον ελληνικό λαό. Μετά τις απαράδεκτες συμφωνίες του Λιβάνου, της Καζέρτας και της Βάρκιζας, ο λαός είδε τις αστικές δυνάμεις και τα όργανά τους μαζί με τους εγγλέζους και τους Αμερικανούς να ξανακάθονται στην εξουσία εξαπολύοντας κυνηγητό σε χιλιάδες αγωνιστές του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ. Ο δρόμος ένας: να ξαναπάρει τα όπλα όχι για να διώξει τον ξένο κατακτητή αυτή τη φορά, αλλά για να προστατευτεί από τους εκπροσώπους των εκμεταλλευτών που επανήλθαν στην εξουσία και να παλέψει για να γίνει ο ίδιος αφεντικό στον τόπο που με αίμα και θυσίες ελευθέρωσε από το φασισμό. Το ΚΚΕ και πάλι δίνει το σύνθημα της ένοπλης πάλης με την απόφαση της 2ης ολομέλειας της ΚΕ το Φλεβάρη του 46.
Τέλος Οκτώβρη ιδρύεται το γενικό αρχηγείο των ανταρτών. Στη Σάμο ο Δημοκρατικός Στρατός ιδρύεται το καλοκαίρι του 47 μετά την έλευση του ηρωικού γραμματέα της ΑΣΟ της Μέσης Ανατολής, Ικαριώτη Γιάννη Σαλά που αναλαμβάνει πολιτικός επίτροπος και του ήρωα συνταγματάρχη Γιάννη Μαλαγάρη που αναλαμβάνει στρατιωτικός αρχηγός.
Σήμερα η μελέτη της ιστορικής πείρας της περιόδου, συνολικά της ιστορίας του Κόμματος και του κινήματος στη χώρα μας αλλά και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος μας εξοπλίζει με σημαντικά συμπεράσματα και πείρα πολύτιμη για την οργάνωση και τον καλύτερο προσανατολισμό τη σημερινής πάλης.
Απορρίπτουμε τη λογική της λαθολογίας, της συλλήβδην καταδίκης της δράσης του Κόμματος την περίοδο αυτή. Τα λάθη που έγιναν ήταν στρατηγικού χαρακτήρα κι όχι συνειδητού συμβιβασμού με τις αστικές δυνάμεις. Αυτό εξάλλου δείχνει και η πείρα άλλων ΚΚ που γρήγορα ενσωματώθηκαν κι εν τέλει άλλαξαν φυσιογνωμία ή εξαφανίστηκαν.
Η συμμαχία και η συμμετοχή σε μέτωπα μαζί με αστικές δυνάμεις προκειμένου όπως στην περίπτωση της δεκαετίας ’30-’40 να αντιμετωπιστεί ο φασισμός, οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες για το πέρασμα στο σοσιαλισμό, η λογική των σταδίων, είναι βασικά αγκάθια στη διαμόρφωση της στρατηγικής των ΚΚ της περιόδου όταν η νίκη της Οκτωβριανής Επανάστασης απέδειξε περίτρανα – και γι αυτό επικράτησε – ότι δε μπορεί να υπάρξει ενδιάμεσο στάδιο μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού, πως δε μπορεί η εργατική τάξη να έχει καμιά εμπιστοσύνη σε αστικές δυνάμεις.
Μας λένε ορισμένοι: «Μα καλά δεν έχει αλλάξει τίποτα από το ’49; Μήπως να δούμε τα πράγματα στο σήμερα; Εσείς όλα ίδια τα βλέπετε»;
Σήμερα μπορεί να έχουν αλλάξει πολλά στη ζωή της ανθρωπότητας, δεν έχει αλλάξει, όμως, το γεγονός ότι και πάλι, παραμένει «…εδώ πέρα ένας κόσμος τόσο παράξενος που μέσα στην αφθονία κανείς πεθαίνει», όπως λέει και ο ποιητής. Η πανδημία αποκάλυψε τη γύμνια και τη βαρβαρότητα του καπιταλιστικού συστήματος. Στις χώρες βιτρίνα του καπιταλισμού δεκάδες φορτηγά κουβαλούσαν πτώματα επί μέρες, στις ΗΠΑ ανοίγονταν ομαδικοί τάφοι για τους πιο φτωχούς ενώ η λήψη θεραπείας, η ένταξη σε ΜΕΘ ήταν αβάσταχτο κόστος δεκάδων χιλιάδων δολαρίων για έναν εργαζόμενο που νοσούσε. Η δολοφονία του Φλόυντ που ξεχείλισε την οργή των αμερικανών όχι μόνο για τις ρατσιστικές δολοφονίες κι επιθέσεις αλλά και για τις συνθήκες ζωής τους, είναι μόνο μερικά από τα παραδείγματα που δείχνουν ότι αυτό το σύστημα δε μπορεί παρά να κοιτά μόνο τα κέρδη κι όχι αυτούς που τα παράγουν.
Η ελευθερία και η δημοκρατία τους είναι για τους λίγους όχι για τους πολλούς. Για τους πολλούς είναι η φτώχεια, η εκμετάλλευση, η βαρβαρότητα. Την ίδια στιγμή έχει ξεδιπλωθεί νέος γύρος οικονομικής κρίσης που επιταχύνθηκε από την περίοδο της καραντίνας. Κρίση που προέβλεπαν και οι ίδιοι οι αστοί οικονομολόγοι και τα επιτελεία τους ήδη από πέρυσι.
Όντως έχουν αλλάξει πράγματα. Για ποιόν όμως; Σήμερα αναδεικνύονται ακόμα πιο έντονα οι αντιφάσεις και τα αδιέξοδα τους συστήματος και προβάλλει η ανωτερότητα και η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού – κομμουνισμού. Σήμερα χάρη στην πρόοδο της τεχνολογίας και της επιστήμης αυξάνεται ο πλούτος που παράγεται και οι παραγωγικές δυνατότητες. Σήμερα μια σειρά εργασίες ακόμα και οι πιο βαριές και μονότονες μπορούν να γίνονται από ρομπότ ή να γίνονται πολύ πιο εύκολες για τους εργαζόμενους. Σήμερα παράγεται και συσσωρεύεται από τους καπιταλιστές τόσος μεγάλος πλούτος που το σύστημα «μπλοκάρει» – παθαίνει κρίση γιατί δεν έχει που να τον επενδύσει ώστε να φέρει ακόμα μεγαλύτερο πλούτο. Η όποια βελτίωση, τα όποια δικαιώματα απέκτησαν οι εργαζόμενοι ήταν αποτέλεσμα της πίεσης του εργατικού και λαϊκού κινήματος.
Η εργατική εξουσία δε λειτουργεί με γνώμονα το κέρδος δε βάζει στο ζύγι την υγεία και τη δουλειά, τα δικαιώματα του λαού με τα κέρδη των επιχειρηματιών. Βασίζεται στην σχεδιασμένη οικονομία με βάση την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών. Αξιοποιεί τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι για να βελτιώσει τη ζωή του λαού κι όχι για να ζουν παρασιτικά εις βάρος των πολλών μια χούφτα μέτοχοι επιχειρήσεων.
Στο σοσιαλισμό καθιερώνεται αποκλειστικά κρατικό και δωρεάν, σύγχρονο και καθολικό σύστηµα Υγείας και Πρόνοιας.
Δίνεται ιδιαίτερο βάρος στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, στην πρόληψη.
Παρέχονται υπηρεσίες για την εξασφάλιση της σωµατικής και ψυχικής ευεξίας, της πνευµατικής και πολιτιστικής ανάπτυξης του ανθρώπου, της διασφάλισης συνολικών περιβαλλοντικών και κοινωνικών συνθηκών που επηρεάζουν τη δηµόσια Υγεία, την ικανότητα για εργασία και κοινωνική δράση.
Σε µια κεντρικά σχεδιασµένη παραγωγή, κανείς υγειονοµικός δεν «περισσεύει», δε θα µένει «εκτός µάχης». Αντίθετα, το σύνολο του επιστηµονικού δυναµικού θα είναι µε τέτοιο τρόπο ενταγµένο στο κρατικό σύστηµα υγείας, ώστε να εξασφαλίζεται η πρόληψη του γενικού πληθυσµού, αλλά και η σταθερή παρακολούθηση και νοσηλεία όσων νοσούν.
Η έρευνα για την πρόληψη και την αντιµετώπιση των ασθενειών θα βασίζεται στη διεπιστηµονική συνεργασία Νοσοκοµείων – Πανεπιστηµίων – Ερευνητικών Κέντρων – Κρατικής Βιοµηχανίας Φαρµάκου, µε κριτήριο όχι το κέρδος της κάθε επιχείρησης και την κατοχύρωση της πατέντας, αλλά την άµεση αντιµετώπιση των αναγκών.
Ταυτόχρονα, η κοινωνικοποιηµένη βιοµηχανία θα προσφέρει τη δυνατότητα άµεσης κάλυψης των έκτακτων αναγκών που τυχόν θα προκύπτουν. Θα µπορούσαµε σήµερα στην Ελλάδα να έχουµε τέτοια παραγωγή υγειονοµικού υλικού (µάσκες όλων των τύπων, γάντια κ.λπ.) που να µπορεί να καλύψει τις ανάγκες. Θα µπορούσε η κοινωνικοποιηµένη βιοµηχανία φαρµάκου να προάγει την έρευνα, τη µελέτη, την παραγωγή φαρµάκων και εµβολίων για την όσο το δυνατόν επαρκή και αυτάρκη κάλυψη των εγχώριων αναγκών.
Μπροστά στην αντιµετώπιση µιας πανδηµίας, το εργατικό κράτος θα έχει από πριν πάρει τα αναγκαία µέτρα. Με αντιστοίχιση των αναγκαίων ΜΕΘ και την ανάλογη διαθεσιµότητα υγειονοµικού προσωπικού µε τον πληθυσµό ανά περιοχή, µε την εξασφάλιση εξοπλισµού και κλινών στα νησιά και τις ακριτικές περιοχές. Θα υπάρχει εφεδρεία προκειµένου να µην εµφανιστούν ελλείψεις.
Ο εργατικός έλεγχος θα εξασφαλίζει την ποιότητα και αποδοτικότητα των παρεχόµενων υπηρεσιών.
Η πείρα από τις χώρες που αποπειράθηκαν για πρώτη φορά να οικοδοµήσουν τον σοσιαλισµό είναι πολύτιµη, γιατί αντιµετώπισε αποτελεσµατικά τέτοια προβλήµατα, αν και ξεκινούσε από χαµηλότερες υλικές, τεχνικές, επιστηµονικές δυνατότητες.
Κι αυτά γιατί ο επιστημονικός κεντρικός σχεδιασµός εξασφαλίζει:
Tην εκπαίδευση-εξειδίκευση του αναγκαίου τεχνικού και επιστηµονικού προσωπικού και την κατανοµή τους για τη στελέχωση όλων των µονάδων υγείας.
Τη συστηµατική και καθολική περιοδική µετεκπαίδευση στη νέα γνώση και τεχνικές.
Tην επαρκή παραγωγή υγειονοµικού υλικού, φαρµάκων, εµβολίων.
Tην αναλογική συσχέτιση λαϊκής Παιδείας-Έρευνας, Υγείας και βιοµηχανικής παραγωγής, υποδοµών στέγασης, µεταφορών, πολιτιστικών και αθλητικών υπηρεσιών.
Ο αναγκαίος επιστηµονικός κεντρικός σχεδιασµός µπορεί να πραγµατοποιηθεί, γιατί η γη, τα σύγχρονα µέσα παραγωγής, ο φυσικός πλούτος ανήκουν στην κοινωνία και όχι στους καπιταλιστές.
Γι αυτό δε κινδυνεύει από κρίσεις στην οικονομία και διασφαλίζει για όλους μια ζωή σε ανώτερο επίπεδο κάθε φορά ανάλογα και με τα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας. Ζωή χωρίς ανασφάλεια και άγχος για το αν θα μπορεί κάποιος να τα βγάλει πέρα και την επόμενη μέρα, αν θα βρει δουλειά, αν θα μπορέσει να ζήσει και να μορφώσει τα παιδιά του, αν θα μπορέσει να φτιάξει τη ζωή του.
Παράλληλα συμμετέχει στην διακυβέρνηση της κοινωνίας μέσα από συμβούλια εξουσίας στους χώρους δουλειάς και μόρφωσης, με αιρετούς κι άμεσα ανακλητούς εκπροσώπους.
Η επίθεση στο σοσιαλισμό που γνωρίσαμε δεν είναι γιατί έγιναν παρεκκλίσεις και λάθη που οδηγούσαν πίσω στον καπιταλισμό, αντί για μπροστά κατά την πρώτη απόπειρα οικοδόμησης της νέας κοινωνίας. Είναι γιατί ακριβώς θέλουν να κρύψουν και να ξεχάσει η ανθρωπότητα τη δυνατότητα που έχει να ζει καλύτερα.
Ποια είναι εξασφάλιση που νιώθει ένας εργαζόμενος σήμερα; Δεκάδες δικαιώματα που κατέκτησαν με αγώνες προηγούμενες γενιές εργαζομένων πάρθηκαν πίσω σιγά σιγά και μαζικά κατά την προηγούμενη κρίση και μάλιστα με «αριστερή» κυβέρνηση, μόλις υποχώρησε λίγο το εργατικό και λαϊκό κίνημα. Μια σειρά τομείς μεταξύ αυτών και η υγεία, το περιβάλλον γίνονται πεδίο επιχειρηματικής δράση και κερδοφορίας. Ποιος νέος σήμερα μπορεί να προγραμματίσει τη ζωή του αν δε ξέρει καν αν θα έχει δουλειά τους επόμενους μήνες. Η περιβόητη εξωστρέφεια της οικονομίας και η «βαριά βιομηχανία» του τουρισμού εξανεμίστηκαν μόλις ξέσπασε η κρίση αφήνοντας χιλιάδες άνεργους στον κλάδο του επισιτισμού τουρισμού αλλά και σε τομείς όπως το εμπόριο, τα μικρομάγαζα και οι μικρές ξενοδοχειακές μονάδες και δωμάτια, τους παραγωγούς οπωρολαχανικών που και στο νησί μας πετούν την παραγωγή ή τη δίνουν όσο- όσο γιατί δε μπορούν να τη διαθέσουν.
Τώρα ετοιμάζονται να βάλουν ξανά το λαό να πληρώσει για μια κρίση για την οποία δεν ευθύνεται και έχει ματώσει πολύ τα προηγούμενα χρόνια. Αποδεικνύεται ότι είτε με λιτότητα και μνημόνια ή με κοινωνική πολιτική και «επωφελείς» συμφωνίες πάλι ο λαός θα πληρώσει. Η περιβόητη συμφωνία της συνόδου κορυφής δεν είναι τίποτε άλλο από κατευθυνόμενα προγράμματα της ΕΕ προσαρμοσμένα στις ανάγκες της καπιταλιστικής ανάπτυξης (πράσινη ενέργεια κλπ), επιδοτήσεις στους μεγαλοεπιχειρηματίες και δάνεια. Έτσι αναλύονται τα 72 δις που τάχα κέρδισε η χώρα.
Πέρα όμως, από αυτή την κατάσταση και τους κινδύνους για τη ζωή του λαού αυτή την περίοδο κι ιδιαίτερα αυτές τις μέρες ελλοχεύει και αναδεικνύεται ένας άλλος κίνδυνος. Αυτός της εμπλοκής της χώρας μας σε επικίνδυνους σχεδιασμούς. Όλοι πλέον καταλαβαίνουν ότι το ενδεχόμενο ενός θερμού επεισοδίου, μιας εμπλοκής είναι πολύ κοντά με ο,τι συνέπειες θα έχει αυτό για τα κυριαρχικά δικαιώματα.
Με μια πρόχειρη ματιά αυτό που μπορεί να δει κανείς είναι μια επιθετική Τουρκία που διεκδικεί εδάφη, «δεν ακούει κανέναν», ενώ εμείς οι «καημένοι» προσπαθούμε στο πλαίσιο του διαλόγου, «πολιτισμένα» να αποτρέψουμε τέτοιες «τρέλες». Μια τέτοια ανάγνωση των εξελίξεων οδηγεί σε κοντόφθαλμα συμπεράσματα κι εύκολα μπορεί κάποιος να παρασυρθεί από εθνικιστικές κραυγές, την ομοψυχία της κυβέρνησης ακόμα κι από δήθεν αριστερές και κοσμοπολίτικες απόψεις ότι δεν έχει ουσία ασχολούμαστε με τα ύδατα και τα σύνορα.
Το θέμα είναι να δούμε όλη την εικόνα του χάρτη κι όχι στενά το Αιγαίο. Η Μεσόγειος, η Μέση Ανατολή το Αιγαίο κ η Μαύρη Θάλασσα αποτελούν επίκεντρο μεγάλων ανταγωνισμών μεταξύ των ιμπεριαλιστών. Ανταγωνισμοί που δεν είναι σημερινοί, οξύνονται όμως, χρόνο με το χρόνο, όσο αυξάνονται οι δυσκολίες και τα αδιέξοδα του συστήματος όσο όχι μόνο δε ξεπερνιούνται οι κρίσεις τους αλλά μπαίνει και σε νέα. Όσο πιο πάνω στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, τόσο πιο μεγάλα και τα συμφέροντα. ΗΠΑ ΕΕ ΝΑΤΟ παρά τις μεταξύ τους αντιπαραθέσεις είναι σε ανοιχτή σύγκρουση συμφερόντων με Ρωσία και Κίνα στην περιοχή. Γι’αυτό δίνουν τα πάντα προκειμένου μια μεγάλη περιφερειακή δύναμη όπως η Τουρκία να κρατηθεί στη ΝΑΤΟϊκή συμμαχία. Σε αυτό το στόχο υποτάσσονται τα πάντα σε αυτή τη φάση, γίνονται παζάρια κι ανταλλάγματα. Γι αυτό και οι Ευρωπαίοι εταίροι νίπτουν τας χείρας τους σε σχέση με την τελευταία NAVTEX της Τουρκίας, μιλούν αόριστα για διαφορές που πρέπει κάποια στιγμή να συζητήσουν οι δύο χώρες. Ακόμα πιο προκλητικά το State Department μίλησε για αμφισβητούμενα ύδατα και παρά τις προσπάθειες του αμερικάνου Πρέσβη στην Ελλάδα να το διορθώσει… δε σώζεται. Αυτή τη στιγμή ένα θερμό επεισόδιο θα παίξει το ρόλο της αφορμής για να ανοίξει συζήτηση για την πολυπόθητη από τους ιμπεριαλιστές συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο που θα εξυπηρετήσει τα δικά τους μονοπώλια κόντρα σε αυτά της Ρωσίας κλπ.
Άλλωστε το ψευτοδίλημμα πόλεμος ή συνεκμετάλλευση είναι ήδη στο τραπέζι από την ελληνική πλευρά.
Θα πει κάποιος «μα, εμείς δεν είμαστε σα τον Ερντογάν δεν είμαστε επιθετικοί». Τι σημαίνει, όμως, επίθεση στο στάδιο του ιμπεριαλισμού; Στο ανώτερο στάδιο του καπιταλισμού που χαρακτηρίζεται από την κυριαρχία των μονοπωλίων;; μια πλευρά σίγουρα παραμένει η διεκδίκηση εδαφών, ο πόλεμος όταν επιβάλλεται ως συνέχιση της πολιτικής. Η βασική πλευρά όμως, είναι η οικονομική. Με αυτή την έννοια η δική μας αστική τάξη δεν είναι «αθώα του αίματος». Προωθεί σταθερά τα συμφέροντά της μέσα από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες όπως το ΝΑΤΟ η ΕΕ, η στρατηγική εταιρική σχέση με τις ΗΠΑ προσδοκώντας οικονομικά ανταλλάγματα στη μοιρασιά των πηγών ενέργειας και ορυκτού πλούτου καθώς στους δρόμους μεταφοράς εμπορευμάτων και ενέργειας αλλά και σε μια σειρά επενδύσεις «στρατηγικού χαρακτήρα» όπως χαρακτηρίζουν τους πανάκριβους αυτοκινητόδρομους, τις υποδομές αποθήκευσης και μεταφόρτωσης εμπορευμάτων, τις ΑΠΕ, την παράδοση χώρων που θα αποτελούσαν πνεύμονα για την Αθήνα σε ομίλους για να φτιάξουν καζίνο κ.α. όπως στο Ελληνικό.
Ακόμα και απαραίτητες σύγχρονες υποδομές όπως οι δρόμοι και οι σιδηρόδρομοι δε γίνονται με γνώμονα την εξυπηρέτηση του λαού αλλά τα κέρδη των μονοπωλίων. Αντί για μέτρα ουσιαστικής ενίσχυσης των αγροτών ώστε να μπορούν να μείνουν στο χωράφι και να καλλιεργούν επιδοτούν την «καλλιέργεια» ηλιακών πάνελ και ανεμογεννητριών κι ακόμα πιο επικίνδυνα κάνναβης.
Είναι επιθετική ενέργεια από την πλευρά της χώρας μας η μετατροπή της σε μια απέραντη βάση. Αυτές τις μέρες γίνεται πραγματική απόβαση των αμερικανονατοϊκών στην Αλεξανδρούπολη για μια τεραστίων διαστάσεων άσκηση στα «σύνορα» της συμμαχίας με τη Ρωσία αποδεικνύοντας και με αυτό τον τρόπο ότι γι αυτούς δεν υπάρχουν σύνορα αλλά ενιαίος επιχειρησιακός χώρος όπως και μεταξύ Ελλάδας – Τουρκίας. Είναι επιθετική ενέργεια η προσπάθεια των ελληνικών μονοπωλιακών ομίλων να επεκτείνουν τις οικονομικές τους δραστηριότητες σε Βαλκάνια, Μέση Ανατολή και Βόρειο Αφρική ακόμα και στην Τουρκία. Είναι επιθετική ενέργεια η αποστολή ελληνικών στρατευμάτων σε χώρες της Μ ανατολής, στη Β. Αφρική, στα Βαλκάνια με το μανδύα των συμμαχικών υποχρεώσεων.
Όλες οι προηγούμενες και η σημερινή κυβέρνηση είναι υπόλογες στο λαό. ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ κλπ είναι υπόλογοι γιατί όλα αυτά τα χρόνια στήριξαν και στηρίζουν τη συμμετοχή της χωρας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ ως μονόδρομο και παράγοντα ασφάλειας. Ακριβώς εντός αυτών των «ασφαλών πλαισίων» συζητάμε σήμερα για θερμά επεισόδια και συνεκμετάλλευση, για εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων προκειμένου να παραμείνει η συνοχή του ΝΑΤΟ στην περιοχή. Η σημερινή κυβέρνηση συνεχίζει τον ίδιο δρόμο με το ΠΑΣΟΚ που μετά τα Ίμια υπέγραψε τη συμφωνία της Μαδρίτης που αναγνώριζε ζωτικά συμφέροντα στην Τουρκία. Συνεχίζει τον αδιέξοδο κι επικίνδυνο δρόμο που έστρωσε ο «ΝΑΤΟϊκότερος του ΝΑΤΟ» ΣΥΡΙΖΑ με την μεγαλύτερη εμπλοκή και συμμετοχή στους επικίνδυνους ανταγωνισμούς.
Ο λαός δεν πρέπει να αισθάνεται ανασφάλεια έξω από αυτές τις πολεμικές μηχανές αλλά μέσα σε αυτές. Η συμμετοχή της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς είναι αυτή που θέτει σε μεγάλους κινδύνους το λαό μας και τους λαούς των γειτονικών χωρών.
Το ΚΚΕ με βάση το πρόγραμμα και τη στρατηγική του καλεί το λαό με τη δράση του να διεκδικήσει
Καμιά αλλαγή συνόρων στην περιοχή
Όχι στα σχέδια συνεκμετάλλευσης στο Αιγαίο
Έξω από τις λυκοσυμμαχίες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ
Να γυρίσουν πίσω όλα τα ελληνικά στρατεύματα που βρίσκονται εκτός συνόρων. Δεν έχουν καμιά δουλειά σε άλλες χώρες.
Ο λαός πρέπει να βρίσκεται σε ετοιμότητα και επαγρύπνιση να μην έχει καμιά εμπιστοσύνη στις αστικές κυβερνήσεις και τους χειρισμούς τους.
Σήμερα ανοίγεται πιο καθαρά η μόνη διέξοδος για το λαό: η εργατική εξουσία, ο σοσιαλισμός – κομμουνισμός που σε ο,τι αφορά τις διεθνείς σχέσεις θα κινείται με γνώμονα τη φιλία και την αλληλεγγύη των λαών, με γνώμονα τις αμοιβαία επωφελείς σχέσεις και συνεργασίες με άλλα κράτη και για όσο κυριαρχεί ο καπιταλισμός στη γη θα διατηρεί στρατό με σκοπό την άμυνα της χώρας και την υπεράσπιση των συμφερόντων του λαού.
Σήμερα που οι επεξεργασίες του Κόμματός μας αποτελούν δύναμη για την καθημερινή πάλη, συνεχίζουμε την προσπάθεια για να μάθει πλατιά ο λαός τις θέσεις μας, την ιδεολογία μας αλλά και πρωτοστατούμε στην πάλη για να μην πληρώσει ξανά ο λαός την κρίση, να μη χάσει τα κυριαρχικά του δικαιώματα. Παλεύουμε για την ανασυγκρότηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος, το δυνάμωμα της Λαϊκής Συμμαχίας που στόχο θα έχει τελικά ο λαός να γίνει αφέντης στον πλούτο που παράγει. Παλεύουμε σε αντίξοες συνθήκες κόντρα στον αντικομμουνισμό και τις συνέπειες της αντεπανάστασης για το σοσιαλισμό – κομμουνισμό, το φωτεινό μέλλον της ανθρωπότητας.
Είμαστε περήφανοι που αποτελούμε συνέχεια των αγωνιστών του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, του ΔΣΕ. Που παρά τα λάθη και τις αδυναμίες δεν προδώσαμε τον αγώνα τους δεν προδώσαμε τον αγώνα του λαού για να δει καλύτερες μέρες.
Όποια μορφή κι αν παίρνουν κάθε φορά οι εκδηλώσεις τιμής στο ΔΣΣ προκειμένου να αναδεικνύονται πιο ιδιαίτερες πλευρές, να διευκολύνεται η συμμετοχή περισσότερων ανθρώπων, το μήνυμα δεν αλλάζει: είμαστε εδώ, διδασκόμαστε και συνεχίζουμε τον αγώνα, είμαστε έτοιμοι για όλα.
Όπως έγραψε και ο Τούρκος κομμουνιστής ποιητής Ναζίμ Χικμέτ:
«Στάχτη θα γίνεις κόσμε γερασμένε
Σου ‘ναι γραφτός ο δρόμος της συντριβής
Και δε μπορείς να μας λυγίσεις
Σκοτώνοντας τ’ αδέρφια μας της μάχης
Και να το ξέρεις
Θα βγούμε νικητές κι ας είναι οι θυσίες μας βαριές»
Ζήτω ο αγώνας του ΔΣ
Αθάνατοι οι ήρωες μαχητές της Σάμου
Ζήτω το ΚΚΕ και ο σοσιαλισμός – κομμουνισμός
Καλή δύναμη και προσοχή στην τήρηση των μέτρων υγιεινής για την υγεία όλων μας
