Η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες εκφράζει τη βαθιά ανησυχία της για τον αυξανόμενο αριθμό των περιστατικών βίας και των σοβαρών παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων ενάντια σε πρόσφυγες και μετανάστες που λαμβάνουν χώρα στα σύνορα διάφορων ευρωπαϊκών χωρών, με αρκετά από αυτά να έχουν οδηγήσει σε τραγικές απώλειες ανθρώπινων ζωών.
Βία, κακομεταχείριση και αναγκαστικές επιστροφές εκτός νομικού πλαισίου (pushbacks) συνεχίζουν να αναφέρονται σε πολλά σημεία εισόδου σε θαλάσσια και χερσαία σύνορα, εντός και εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης (E.E.), παρά τις συνεχείς εκκλήσεις οργανισμών του ΟΗΕ, συμπεριλαμβανομένης της Ύπατης Αρμοστείας, διακυβερνητικών οργανισμών και μη κυβερνητικών οργανώσεων για να δοθεί ένα τέλος σε αυτές τις πρακτικές.
Είμαστε εξαιρετικά θορυβημένοι από τις επαναλαμβανόμενες και συστηματικές αναφορές από τα χερσαία και θαλάσσια σύνορα της Ελλάδας με την Τουρκία, όπου η Ύπατη Αρμοστεία έχει καταγράψει σχεδόν 540 περιστατικά άτυπων επιστροφών από την Ελλάδα από τις αρχές του 2020. Υπάρχουν επίσης αναφορές για πολύ ανησυχητικά περιστατικά στην Κεντρική και την Νοτιο-Ανατολική Ευρώπη, ιδίως στα σύνορα με κράτη μέλη της Ε.Ε.
Αν και υπάρχουν πολλά περιστατικά τα οποία δεν καταγγέλλονται για διάφορους λόγους, η Ύπατη Αρμοστεία έχει λάβει μαρτυρίες από χιλιάδες ανθρώπους στην Ευρώπη, οι οποίοι επεστράφησαν άτυπα και κατήγγειλαν ένα εξόχως ανησυχητικό μοτίβο απειλών, εκφοβισμού, βίας και εξευτελισμού. Υπάρχουν μαρτυρίες ανθρώπων που έχουν εγκαταλειφθεί στη μέση της θάλασσας πάνω σε φουσκωτές σχεδίες ή που έχουν αναγκαστεί να πέσουν στο νερό, κάτι που φανερώνει ανάλγητη αδιαφορία απέναντι στην ανθρώπινη ζωή. Τουλάχιστον τρία άτομα αναφέρεται ότι έχουν χάσει τη ζωή τους σε τέτοια περιστατικά από τον Σεπτέμβριο του 2021 στο Αιγαίο, με πιο πρόσφατο ένα περιστατικό τον Ιανουάριο. Εξίσου αποτρόπαιες πρακτικές καταγράφονται συχνά και στα χερσαία σύνορα, με συνεπείς μαρτυρίες ανθρώπων που τους αφαίρεσαν τα ρούχα και τα παπούτσια και τους επέστρεψαν βίαια εν μέσω άσχημων καιρικών συνθηκών.
Με λίγες εξαιρέσεις, τα ευρωπαϊκά κράτη έχουν αποτύχει να ερευνήσουν τέτοιες αναφορές, παρά τον μεγάλο και συνεχώς αυξανόμενο αριθμό αξιόπιστων αποδεικτικών στοιχείων. Αντιθέτως, υψώνονται τείχη και φράχτες σε πολλά σύνορα. Εκτός από την άρνηση εισόδου, έχουμε επίσης λάβει αναφορές ότι πρόσφυγες μπορεί να έχουν επιστραφεί στη χώρα καταγωγής τους, παρά τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν εκεί, κάτι που είναι αντίθετο με τη διεθνή νομική αρχή της μη επαναπροώθησης (non-refoulement).
Το δικαίωμα να ζητά και να λαμβάνει άσυλο ένας άνθρωπος δεν εξαρτάται από τον τρόπο που φτάνει σε μια χώρα. Οι άνθρωποι που επιθυμούν να ζητήσουν άσυλο θα πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν, καθώς και να τους παρέχεται ενημέρωση για τα δικαιώματά τους και νομική βοήθεια.
Οι άνθρωποι που τρέπονται σε φυγή εξαιτίας του πολέμου και των διώξεων έχουν ελάχιστες διαθέσιμες επιλογές. Είναι απίθανο τα τείχη και οι φράχτες να λειτουργήσουν ως ουσιαστικό μέσο αποτροπής. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να μεγεθύνουν τον πόνο των ανθρώπων που χρήζουν διεθνούς προστασίας, ιδίως των γυναικών και των παιδιών, ωθώντας τους να εξετάσουν διαφορετικές, και συχνά πιο επικίνδυνες, οδούς που πιθανότατα θα οδηγήσουν σε περισσότερους θανάτους.
Αυτό που συμβαίνει στα σύνορα της Ευρώπης είναι νομικά και ηθικά απαράδεκτο και πρέπει να σταματήσει. Η προστασία της ανθρώπινης ζωής, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας πρέπει να συνεχίσει να αποτελεί κοινή μας προτεραιότητα. Είναι επιτακτική ανάγκη να υπάρξει πρόοδος στην αποτροπή των παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στα σύνορα, καθώς και να εδραιωθούν πραγματικά ανεξάρτητοι εθνικοί μηχανισμοί παρακολούθησης για τη διασφάλιση της καταγραφής και της ανεξάρτητης διερεύνησης τέτοιων περιστατικών.
Φοβόμαστε ότι υπάρχει ο κίνδυνος της κανονικοποίησης των απαράδεκτων αυτών πρακτικών και της εδραίωσής τους στη βάση μιας επίσημης πολιτικής, που ενισχύει το επιβλαβές και ανώφελο αφήγημα για την «Ευρώπη-φρούριο». Η πραγματικότητα είναι ότι η πλειονότητα των προσφύγων σε παγκόσμιο επίπεδο φιλοξενούνται σε χώρες χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος, οι οποίες διαθέτουν πολύ λιγότερους πόρους και συχνά συνορεύουν με χώρες καταγωγής που βρίσκονται σε κρίση.
Σύμφωνα με το ευρωπαϊκό δίκαιο, τα μέτρα επιτήρησης των συνόρων πρέπει να εφαρμόζονται σε πλήρη συμμόρφωση με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Είναι εφικτή η διαχείριση των συνόρων και η αντιμετώπιση των ζητημάτων ασφαλείας, παράλληλα με την εφαρμογή δίκαιων, ανθρώπινων και αποτελεσματικών πολιτικών για τους αιτούντες άσυλο, σύμφωνα με τις υποχρεώσεις των κρατών στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου για τα ανθρώπινα δικαιώματα και του προσφυγικού δικαίου, συμπεριλαμβανομένης της Σύμβασης του 1951, καθώς και της ευρωπαϊκής νομοθεσίας.
Οι ευρωπαϊκές χώρες υποστηρίζουν σθεναρά εδώ και χρόνια το έργο της Ύπατης Αρμοστείας και παρέχουν σημαντική βοήθεια, η οποία συμβάλλει τόσο στην προστασία των προσφύγων όσο και στη στήριξη των χωρών υποδοχής. Ωστόσο, η οικονομική και άλλους είδους στήριξη σε τρίτες χώρες δεν μπορεί να αντικαταστήσει την ευθύνη και τις υποχρεώσεις των κρατών να υποδέχονται και να παρέχουν προστασία στους πρόσφυγες στη δική τους επικράτεια.
Τα προγράμματα επανεγκατάστασης και άλλες νόμιμες οδοί αποτελούν σημαντικά δείγματα στήριξης προς τις βασικές χώρες υποδοχής, ωστόσο δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τις υποχρεώσεις των κρατών απέναντι σε ανθρώπους που αναζητούν άσυλο στα σύνορα, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων που φτάνουν παράτυπα και αυθόρμητα, ακόμα και με πλοιάρια.
Τα κράτη πρέπει να τηρούν τις δεσμεύσεις τους και να σέβονται τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, όπως το δικαίωμα στη ζωή και το δικαίωμα στο άσυλο. Ο τρόπος που η Ευρώπη επιλέγει να παρέχει προστασία στους αιτούντες άσυλο και τους πρόσφυγες έχει σημασία και δημιουργεί προηγούμενο όχι μόνο σε περιφερειακό αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο.
News Comment: UNHCR warns of increasing violence and human rights violations at European borders
This statement is attributed to UN High Commissioner for Refugees Filippo Grandi.
UNHCR, the UN Refugee Agency, is deeply concerned by the increasing number of incidents of violence and serious human rights violations against refugees and migrants at various European borders, several of which have resulted in tragic loss of life.
Violence, ill-treatment and pushbacks continue to be regularly reported at multiple entry points at land and sea borders, within and beyond the European Union (EU), despite repeated calls by UN agencies, including UNHCR, intergovernmental organizations and NGOs to end such practices.
We are alarmed by recurrent and consistent reports coming from Greece’s land and sea borders with Turkey, where UNHCR has recorded almost 540 reported incidents of informal returns by Greece since the beginning of 2020. Disturbing incidents are also reported in Central and South-eastern Europe at the borders with EU Member States.
Although many incidents go unreported for various reasons, UNHCR has interviewed thousands of people across Europe who were pushed back and reported a disturbing pattern of threats, intimidation, violence and humiliation. At sea, people report being left adrift in life rafts or sometimes even forced directly into the water, showing a callous lack of regard for human life. At least three people are reported to have died in such incidents since September 2021 in the Aegean Sea, including one in January. Equally horrific practices are frequently reported at land borders, with consistent testimonies of people being stripped and brutally pushed back in harsh weather conditions.
With few exceptions, European States have failed to investigate such reports, despite mounting, credible evidence. Instead, walls and fences are being erected at various frontiers. In addition to denial of entry at borders, we have also received reports that some refugees may have been returned to their country of origin, despite the risks they faced there, which may be at variance with the international legal principle of non-refoulement.
The right to seek and enjoy asylum does not depend on the mode of arrival to a country. People who wish to apply for asylum should be allowed to do so and they should be made aware of their rights and provided legal assistance.
People fleeing war and persecution have few available options. Walls and fences are unlikely to serve as a meaningful deterrent. They will just contribute to greater suffering of individuals in need of international protection, particularly women and children, and prompt them to consider different, often more dangerous, routes, and likely result in further deaths.
What is happening at European borders is legally and morally unacceptable and must stop. Protecting human life, human rights and dignity must remain our shared priority. Progress on preventing human rights violations at borders as well as the establishment of truly independent national monitoring mechanisms to ensure reporting and independent investigation of incidents are urgently needed.
We fear these deplorable practices now risk becoming normalized, and policy based. They reinforce a harmful and unnecessary ‘fortress Europe’ narrative. The reality is that the majority of the world’s refugees are hosted by low- and middle-income countries with far fewer resources, often bordering countries of origin in crisis.
Under EU law, border surveillance activities must be implemented in full compliance with fundamental rights. It is possible to manage borders and address security concerns, while implementing fair, humane and efficient policies towards asylum-seekers that are in line with States’ obligations under international human rights and refugee law including the 1951 Convention as well as European law.
European countries have long been strong supporters of UNHCR’s work and are providing important contributions that help to protect refugees and support host countries. Yet financial and capacity support abroad cannot replace States’ responsibilities and obligations to receive and protect refugees in their own territory.
While essential as a demonstration of external support to main hosting states, resettlement and other legal pathways cannot substitute for obligations towards people seeking asylum at borders, including those who have arrived irregularly and spontaneously, including by boat.
States must uphold their commitments and respect fundamental human rights, including the right to life and right to asylum. How Europe chooses to protect asylum-seekers and refugees matters and is precedent-setting not only in the region but also globally.
