Παρατηρώντας κάποιος τον χάρτη της Σάμου θα διαπιστώσει ότι το Μεσόγειο (ορεινή κοινότητα κτισμένη στα 570 μ.), βρίσκεται στο κέντρο, στην «καρδιά» του νησιού και διακρίνεται για την απαράμιλλη θέα του στους νοτιοδυτικούς πρόποδες του όρους «Άμπελος» («Καρβούνης» η γνωστότερη ονομασία).
Ένας επίγειος παράδεισος «πνιγμένος» στο πράσινο γεμάτος ομορφιά που αντικρίζει ο επισκέπτης όπου κι αν γυρίσει το βλέμμα του. Όμως και εδώ, τα προβλήματα δεν βρίσκουν λύσεις, και εδώ, οι κάτοικοι (109 σύμφωνα με την απογραφή πληθυσμού του 2011), πασχίζουν για τα αυτονόητα.
Σε πρόσφατη συνέντευξή της, η πρόεδρος της κοινότητας, κα Φωτεινή Τσακουμάκη (3 θητείες στην προεδρία του χωριού), περιέγραψε τα όσα συμβαίνουν και αποτελούν χρονίζοντα εμπόδια στην καθημερινότητα των κατοίκων της περιοχής.
«Το νερό, είναι ένα πρόβλημα το οποίο μας απασχολεί τουλάχιστον τα τελευταία 20 χρόνια, είναι πάγιο αίτημα, οποιοσδήποτε εκλεγεί πρόεδρος στο χωριό, είναι στο τεχνικό πρόγραμμα που καταθέτουμε κάθε χρόνο είναι το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα. Το χωριό, υδροδοτείται από το βουνό σε δύσβατη και επικίνδυνη διαδρομή στο οποίο δεν έχει πρόσβαση με αυτοκίνητο. Έχουν γίνει από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 καταλαβαίνετε ότι έχουν περάσει 50 χρόνια.
Ουσιαστικά, από τότε που κατασκευάστηκαν τα δίκτυα δεν έχει γίνει κάποια παρέμβαση. Έχουν περάσει σεισμοί, πλημμύρες, η μεγάλη φωτιά του 2000 και διόγκωσαν το πρόβλημα, γιατί εκεί είναι πηγές και τον χειμώνα κατεβάζει πολλά νερά και οριακά το χωριό αυτή τη στιγμή έχει νερό όχι μόνο για ύδρευση αλλά και για εξυπηρετήσει τις ανάγκες προώθησης και Πολιτικής Προστασίας της περιοχής.
Τελευταία είχαμε μία συνεργασία με τον κ. Βαγγέλη Καρρά για να δει τι θα στοιχίσει μέρος του δικτύου. Κάνουμε προσπάθειες για να κάνουμε ένα δρόμο διάνοιξης, να έχουμε πρόσβαση για να πηγαίνουν οχήματα για να μεταφέρουμε υλικά κοντά, δε γίνεται να γίνει ουσιαστική παρέμβαση, γιατί όλη η διαδρομή είναι στο χείλος του γκρεμού. Δηλαδή δεν μπορούν να μεταφερθούν υλικά από ανθρώπους. Στην ουσία ακροβατείς για να φτάσεις στην πηγή. Η μόνη λύση θα ήταν να ένας δρόμος πρόσβασης για να μπορέσουμε να μεταφέρουμε υλικά, να αντικατασταθεί το δίκτυο».
Οι κάτοικοι του χωριού προσπαθούν με πατέντες να μπαλώσουν ζημιές, αλλά οι διαρροές είναι τόσο μεγάλες και δεν καταλήγει στη δεξαμενή ούτε το 30% του νερού που θα μπορούσε να φτάσει στο χωριό.
