Είπες να βάλω τα βάγια και φέτος στο εικονοστάσι δίπλα στην στεφανοθήκη μας
Όμως το πατρογονικό μας είναι ακόμα επικινδύνως ετοιμόρροπο
Και δεν το μπορώ..
Λαχτάρησες να βάψεις τα κόκκινα αυγά σ’ αργή φωτιά στο φτωχικό μας
Με τα λουλούδια του ανοιξιάτικου κήπου μας και της καρδιάς μας
Όμως το πατρογονικό μας είναι ακόμα επικινδύνως ετοιμόρροπο
Και δυσκολεύεσαι.
Θέλησα ν’ αποθέσω , όπως πάντοτε, τα άγια Μύρα από τον Επιτάφιο
Και το κερί των Ναυτικών στο παραγώνι των νεκρών της οικογένειας
Όμως το πατρογονικό μας είναι ακόμα επικινδύνως ετοιμόρροπο
Και το σκέφτομαι….
Ονειρεύτηκες ν ’ανάψεις ξανά το καντήλι μας με τ’ Αναστάσιμο Φως
Όπως το έκανες, απαρασάλευτα, χρόνια τα χρόνια από μικρό παιδί
Όμως το πατρογονικό μας είναι ακόμα επικινδύνως ετοιμόρροπο
Και δεν το τολμάς.
Έτσι λοιπόν και φέτος ανέστιοι θα γιορτάσουμε για δεύτερη χρονιά
Με τις πέντε ενορίες μας να θρηνωδούν στο ύπαιθρο σεβαστικά
Και να υμνούν την Ανάσταση με τις ομοβροντίες του Θριάμβου
Και τις αιώρες των Εαρινών Ερώτων στις ανθισμένες ρεματιές
Με το τραπέζι της Αγάπης πλούσιο σε αναμνήσεις κι αναστοχασμό
Με το εριφάκι μας κανακεμένο στον ξυλόφουρνο του καλυβιού
Και το κρασί μετάληψη στις κούπες μας και από κει στην ψυχή μας …
Που αγωνίζεται ν’ αναστηθεί από τους Τάφους του Μεγάλου Σεισμού…
Χριστός Ανέστη Αδελφοί, Υγεία και Ειρήνη σ’ ολόκληρο τον Κόσμο
Και του Χρόνου ο καθείς μας στο σπίτι του με όσους μελετά και περιμένει..
Μανώλης Νικ. Κάρλας
