Στο Radio Cafe 102.4 και στην εκπομπή του Μάνου Στεφανάκη «Ημερολόγιο Ερτζιανών», φιλοξενήθηκε τηλεφωνικά, ο γνωστός αθλητικογράφος και συγγραφέας Μένιος Σακελλαρόπουλος με αφορμή την επίσκεψή του στο νησί μας το Σάββατο 30 Ιουλίου προκειμένου να υπογράψει αντίτυπα του νέου του βιβλίου «Το κορίτσι της στάχτης» (εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ) στο βιβλιοπωλείο COSMOS.
«Έχω κουραστεί να δικαιολογούμαι για το τι είμαι περισσότερο, δημοσιογράφος ή συγγραφέας» είπε χαριτολογώντας ο κ. Σακελλαρόπουλος και αναφερόμενος στο ξεκίνημα της συγγραφικής του πορείας είπε πως το πέρασμα στην λογοτεχνία ήταν «ένα προαναγγελθέν γεγονός διότι έχοντας ουσιαστικά τρεις δεκαετίες στο επάγγελμά μου, ήθελα πάρα πολύ να πω στον κόσμο ιστορίες που μπορούν να τον συγκινήσουν, να τον εντυπωσιάσουν ενδεχομένως, να τον σοκάρουν.
Είχα λοιπόν ένα μεγάλο όχημα, την πορεία μου στη δημοσιογραφία η οποία μου `χε δείξει ν` ανοίγω πόρτες, να ψάχνω, να ερευνώ, να ξετινάζω ένα γεγονός και ένα θέμα και αυτό μου άνοιξε την πόρτα για τα περαιτέρω. Κι εκείνο για το οποίο μπορώ να καμαρώνω πια είναι ότι μετά από 19 χρόνια μετράω πια 19 βιβλία. Αυτό είναι ένας τίτλος τιμής, είναι πολύ συγκινητικό για μένα. Διότι ήθελα να αποτινάξω και ένα άλλο βάρος το οποίο επί δεκαετίες ταλαιπωρούσε τους αθλητικούς συντάκτες, ότι είναι τα παιδιά «που γράφουν με τα πόδια».
Έτσι μας έλεγαν οι παλιοί μας δάσκαλοι. Ξέρουμε κι εμείς να γράφουμε και να διηγηθούμε με ωραίο τρόπο ιστορίες».
Ακόμη αναφέρθηκε στην συγγραφή και στην σημασία του να λαμβάνεις την θετική ανταπόκριση των αναγνωστών.
«Ήμουν πολύ τυχερός διότι τα τελευταία χρόνια ήρθαν στα χέρια μου τρεις αληθινές ιστορίες, σπαρακτικές. Το ξεκίνημα ήταν πριν από τρία χρόνια με το «Πικρό Γάλα» που έχει να κάνει με τα ορφανοτροφεία της Φρειδερίκης από το 1960 και εντεύθεν. Γνώρισα λοιπόν ένα τέτοιο, τότε, παιδάκι, που σκοτώθηκε ο πατέρας του από νάρκη στα Γιάννενα και τον έκλεισαν στο ορφανοτροφείο γιατί δεν υπήρχε άλλος τρόπος να σιτιστεί και να επιβιώσει. Αυτή η πρώτη σπαρακτική ιστορία έφερε τα μετέπειτα δύο και το τελευταίο τώρα».
Σε ό,τι αφορά το τελευταίο του βιβλίο, «Το κορίτσι της Στάχτης» είπε ότι και αυτή είναι μια αληθινή, σπαρακτική ιστορία και πραγματεύεται ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου, το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων στις 13 Δεκεμβρίου 1943. «Η ηρωίδα του βιβλίου, η Παρασκευούλα, που είναι εν ζωή, ήταν κλεισμένη στο δημοτικό σχολείο σε αυτή τη θηριωδία των Γερμανών μαζί με τα γυναικόπαιδα των Καλαβρύτων. Πήραν τους άντρες της πόλης από 12 χρονών και πάνω και τους εκτέλεσαν. Σκότωσαν τον πατέρα της, αδέλφια της, θείους της και μέσα από τα δικά της μάτια μιας παιδούλας πεντέμιση χρονών τότε περνάει όλη αυτή η τρομακτική ιστορία των Καλαβρύτων. Ένα βιβλίο που φτάνει μέχρι και τις μέρες μας διότι η γυναίκα αυτή είναι εν ζωή, το μισό χρόνο είναι στη γενέτειρά της τα Καλάβρυτα και τον άλλο μισό στην Πάτρα».
Ακόμη αναφέρθηκε στην φωτογραφία του εξωφύλλου για την οποία είπε ότι είναι αληθινή και πίσω της κρύβεται μια ακόμη σπαρακτική ιστορία αφού δύο χρόνια μετά την τραγωδία των Καλαβρύτων με τους εκατοντάδες νεκρούς ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας επισκέφθηκε τα Καλάβρυτα και ζήτησε από του υποδείξουν δύο κοριτσάκια τα οποία ήθελαν να υιοθετήσουν έλληνες του Σύδνεϋ που κατάγονταν από την Ακράτα.
«Καμία μάνα δεν θέλησε να δώσει την κόρη της. Μάλιστα επιτέθηκαν στον Μητροπολίτη και του είπαν χαρακτηριστικά ότι: «σκότωσαν τους άντρες μας, σκότωσαν τ`αγόρια μας, σκότωσαν τ`αδέρφια μας θα δώσουμε και τα κορίτσια μας τώρα; Αυτό λοιπόν το κοριτσάκι, η Παρασκευούλα χτύπησε το πόδι κάτω και είπε ότι εγώ θα πάω στην «Αστραλία» θεωρώντας ότι η Αυστραλία ήταν ένα χωριουδάκι λίγο έξω από τα Καλάβρυτα. Η μάνα Αρχοντούλα αρνήθηκε επίμονα αλλά η μικρή επέμεινε».
Τελικά, οι θετοί γονείς, όπως ανέφερε, έστειλαν ρούχα, παπούτσια και βαλίτσα τα οποία απεικονίζονται στην φωτογραφία του εξωφύλλου του βιβλίου. Η Παρασκευούλα χρειάστηκε να ταξιδέψει επτά μέρες για να φτάσει εκεί και η φωτογραφία απεικονίζει την άφιξή της με την Ντακότα στο αεροδρόμιο του Σίδνευ. «Το κοριτσάκι είναι σφιγμένο και όπως μου εξομολογήθηκε – και αυτό είναι μια χαρακτηριστική ιστορία του βιβλίου – εκείνη τη στιγμή, βλέποντας φωτογράφους να την απαθανατίζουν, σφίχτηκε και είπε στον εαυτό της «δεν θα κλάψεις, διότι αν κλάψεις μπορεί να σε ξαναγυρίσουν στο αίμα και την λάσπη των Καλαβρύτων».
Το συγκεκριμένο στιγμιότυπο έγινε πρωτοσέλιδο στους TIMES.
«Το βασικό μήνυμα που ήθελα να περάσω στο βιβλίο είναι ότι υπάρχει και ο θρίαμβος στη ζωή μετά την καταστροφή διότι η Παρασκευούλα έφυγε στην Αυστραλία, οκτώ χρονών, χωρίς να έχει πάει σχολείο, χωρίς να ξέρει ούτε μία λέξη αγγλικά και κατάφερε να φτάσει έως την Ύπατη Αρμοστεία με εξαιρετικές σπουδές, με φιλανθρωπία και αλληλεγγύη στους ανθρώπους» είπε. Πρόσθεσε ότι συνομιλούσε επί μήνες μαζί της προκειμένου να γραφτεί το βιβλίο και ανέφερε ότι αυτή η γυναίκα αποτελεί πρότυπο για όλους τους Καλαβρυτινούς αφού κατάφερε να ξεπεράσει την θηριωδία που έζησε και να γίνει ,όπως χαρακτηριστικά ανέφερε «ένας ολόφωτος φάρος για όλους τους ανθρώπους που ήταν δίπλα της». Ακόμη πρόσθεσε πως συχνά στις συζητήσεις τους εκείνη του λέει πως «υπάρχουν φορές που στον ύπνο μου πετάγομαι γιατί ακούω τα πολυβόλα των Γερμανών να μου τρυπάνε τ`αυτιά. Υπάρχουν φορές που μυρίζω το αίμα των εκατοντάδων νεκρών, την καμένη γη και τα καμένα σπίτια».
Ο κ. Σακελλαρόπουλος κλείνοντας είπε πως το βράδυ της Λευκής Νύχτας θα βρίσκεται στο βιβλιοπωλείο της Μαίρης Καλατζή και όσοι επιθυμούν θα έχουν την ευκαιρία να συνομιλήσουν μαζί του και να πάρουν υπογεγραμμένο αντίτυπο του τελευταίου βιβλίου του.
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου
Καλάβρυτα, 13 Δεκεμβρίου 1943. Τα γερμανικά πολυβόλα θερίζουν ζωές, βάφοντας με αίμα τον τόπο ολάκερο. Δεν έμεινε πέτρα πάνω στην πέτρα. Σπαράζουν οι μανάδες σκάβοντας με τα νύχια το χώμα, κρύφτηκαν ο ήλιος και τα πουλιά. Παντού στάχτη και θάνατος. Η Παρασκευούλα, πεντέμισι χρόνων, νιώθει να χάνεται το μυαλό της, λαβώνεται η ψυχή της. Κρύβεται με τ’ αδέλφια της στο βουνό, δυο μερόνυχτα περπατούν θρηνώντας τον πατέρα. Ο Μητροπολίτης ζητάει από τις οικογένειες να δώσουν παιδιά για υιοθεσία στην Αυστραλία. Με φλογισμένα μάτια η μικρή σηκώνει το τρεμάμενο χεράκι της και φωνάζει: «Εγώ θα πάω στην… Αστραλία, εγώ!» Χλώμιασε η μάνα της, η Αρχοντούλα, στράγγιξε το αίμα από τις φλέβες της. Το αεροσκάφος Ντακότα με το όνομα «Αέρας» αναλαμβάνει να συνεχίσει την ιστορία, που ράγισε πέτρες και γκρέμισε βουνά! Μια αληθινή, σπαρακτική ιστορία με φόντο τα ισοπεδωμένα Καλάβρυτα, ένα ολόφωτο μήνυμα στην ανθρωπότητα από μία συγκλονιστική γυναίκα, τη Βίβιαν Στεφάνου, για τη δύναμη της ψυχής του ανθρώπου, που χτίζει φάρους για ν’ απλώσει το φως!
Λίγα Λόγια για τον Μένιο Σακελλαρόπουλο
Ο Μένιος Σακελλαρόπουλος παλεύει με τις λέξεις και τη δημοσιογραφία 33 χρόνια, από το καλοκαίρι του 1979, όταν ξεκίνησε να αρθρογραφεί στο “Φως”, μαθητής λυκείου ακόμα. Σπούδασε στη Νομική Θράκης, αλλά άφησε για τους άλλους… νόμους κι αστυνόμους, για να τους ξαναβρεί στα μυθιστορήματά του. Μύρισε το μελάνι στις εφημερίδες “Βραδυνή”, “Έθνος”, “Αθλητική”, “Sportime” και “Derby”, γνώρισε τα ερτζιανά (ΕΡΑ, Sport FM, Sentra FM), και συνεργάστηκε επίσης επί σειρά ετών με το MEGA Channel. Έκανε τρεις φορές το γύρο της Ευρώπης (φτάνοντας και Αφρική…) με εκατοντάδες ρεπορτάζ και μεταδόσεις. Είναι μέλος της Ένωσης Συντακτών και του Πανελληνίου Συνδέσμου Αθλητικού Τύπου, από τον οποίο έχει βραβευτεί δύο φορές για τηλεοπτικά ρεπορτάζ. Βιβλία του: “Είκοσι Χρόνια Ταξίδια”, τα μυθιστορήματα “The Game Boy – Το Μοιραίο 10”, “Θα Πεθάνεις, Ρε!”, “Η Νύχτα της Λώρας”, το “Μαύρο Φιλί” και το “Φεγγάρι από Πέτρα”, “Δυο Μαύρα Πουκάμισα” και “Πορφυρός Κώδικας” μια ειδική ημερολογιακή έκδοση με τίτλο “Ολυμπιάδα, Ιστορία και Θρύλοι” κ.ά. Συνεχίζει να ταξιδεύει, να χαμογελά, να σαρκάζει και να αυτοσαρκάζεται… και πιστεύει στην… άσπρη μέρα.
Επικοινωνία με τον συγγραφέα: meniossak@yahoo.com
