Παίρνοντας τον δρόμο από το Βαθύ προς Πυθαγόρειο, λίγο μετά τις Τρείς Εκκλησιές και το Lidl, συναντά κανείς στα δεξιά του έναν ανηφορικό τσιμεντόδρομο. Αυτός περνά δίπλα από το λατομείο και καταλήγει στις εγκαταστάσεις της πάλαι ποτέ κραταιάς «Πειραϊκής – Πατραϊκής». Εγκαταλελειμμένες αλλά εντυπωσιακές.
Φθάνοντας κανείς παρατηρεί ότι στην είσοδο του χώρου υπάρχει μικρό φυλάκιο, όπου κάποτε κάποιος φύλακας θα έκανε τον έλεγχο ποιός μπαίνει και ποιός βγαίνει.
Το εργοστάσιο είναι εντυπωσιακών διαστάσεων. Παρ’ ότι έχει παρέλθει πολύς χρόνος που βρίσκεται σε αχρησία, εξακολουθεί να δείχνει στιβαρό, σαν θλιμμένο δείγμα της αποβιομηχανοποίησης.
Δεν μπορεί να μη σκεφθεί κανείς πόσες βάρδιες εργατών πέρασαν από εκεί, πόσα τόπια ύφασμα φορτώθηκαν από εκεί για μεταφορά σε μέρη της Ελλάδας και εξαγωγή, πόσο εισόδημα δημιουργήθηκε και πόσο άδοξα χάθηκε από τον χάρτη. Το 1962 το περιοδικό Time είχε χαρακτηρίσει την εταιρεία πρότυπο για κάθε ελληνική βιομηχανία. Σήμερα την θυμάται κανείς; Ούτως ή άλλως δεν είναι πάνω στον δρόμο γιά κάποιον προορισμό, οπότε ποιός θα δεί το θλιμμένο αυτό κτίσμα. Κρίμα.
Από την έντυπη έκδοση του «Σαμιακού Βήματος»
