«Ένας αδιάψευστος μάρτυρας και δείκτης της οικονομικής και πολιτικής ανάπτυξης μιας χώρας είναι η οδοποιία. Οι δρόμοι της. Οι δρόμοι με όσες υπηρεσίες μπορούν να παράσχουν όπως άνεση και ασφάλεια πεζών και οχημάτων, αποχέτευση, αποστράγγιση ομβρίων, καλωδιοποίηση κοινωφελών παροχών κλπ.
Δυστυχώς η ελληνική επαρχία, ιδίως η νησιωτική, η οποία θέλει να υπερηφανεύεται ότι είναι ο στυλοβάτης και ο καθρέφτης του τουρισμού, διαθέτει οδικό δίκτυο που σε κάποια σημεία θυμίζει τρίτο κόσμο.
Παραφράζοντας το παλιό απόφθεγμα «δείξε μου τον φίλο σου …» θα μπορούσαμε να πούμε «δείξε μου τον δρόμο σου να σου πω ποιος είσαι».
Στη θέση «Ζερβού» και σε μήκος περίπου δύο χιλιομέτρων υπάρχει δρόμος ασφάλτου, που θα ευχόμασταν όλοι που τον περνάμε να ήταν χωματόδρομος!
Μια κωμόπολη δύο χιλιάδων κατοίκων στην προσπάθειά της να επικοινωνήσει καθημερινά με την πρωτεύουσα είναι καταδικασμένη σ’ αυτό το σημείο να κοπανιέται και να ξερνάει, σ’ ένα οδόστρωμα χειρότερο κι απ’ αυτό που κατάφερε να παραδώσει στην κυκλοφορία ο ηγεμόνας του νησιού Παύλος Μουσούρος το 1871 (!!)
Ένας σύγχρονος δρόμος είναι πολιτισμός και η πρώτη αναπτυξιακή υποδομή.
Αυτός θα φέρει την τουριστική κίνηση.
Αυτός θα δελεάσει και θα παρακινήσει την ανέγερση και την ανακαίνιση των ξενοδοχειακών μονάδων του νησιού που έχουν τελματωθεί τα τελευταία τριάντα χρόνια.
Αυτός ακόμα θα συντηρήσει και θα προστατεύσει τα πανάκριβα αυτοκίνητά μας που, κύριος οίδε πλέον, πότε θα ξαναμπορέσουμε να τα ανανεώσουμε.
Μ’ αρέσει που από αυτόν τον κατσικόδρομο περάσαμε πρόσφατα και κυβερνητικούς αξιωματούχους να επισκεφτούν το οργανωμένο ΚΥΤ των μεταναστών που έχει οικοδομηθεί στην περιοχή.
Δεν ξέρω αυτή τη στιγμή αν αυτή η επείγουσα οδική αποκατάσταση έχει ενταχθεί σε κάποιο έργο της Περιφέρειας, πάντως πρέπει να ομολογήσουμε ότι η κατάσταση των έργων θυμίζει δακρύβρεχτη παρακμή, αν προσθέσουμε και το ότι μεγάλα έργα του νησιού καταπίνουν ακόμα πιστώσεις και δεν μπορούν να στεριώσουν.
Σε άλλες εποχές πιο αυστηρές και ίσως πιο δίκαιες θα εντειχίζανε τη γυναίκα του «δημάρχου», όπως έκαναν με τη γυναίκα του πρωτομάστορα στο θρυλικό γεφύρι της Άρτας.
Κάποτε δηλαδή υπήρχαν άνθρωποι της ευθύνης.
Άνθρωποι που έφταναν στο σημείο να θυσιαστούν για το καλό των άλλων.
Σήμερα ένας τέτοιος ανθρωπότυπος δεν υπάρχει ούτε στα παραμύθια…»
Από την έντυπη έκδοση του Σαμιακού Βήματος
